Przeglądaj zdjęcia -> fot. mat. prasowe Ogłoszono kolejną edycję międzynarodowego konkursu pt. Kaira Looro 2022. Tym razem zadanie polega na opracowaniu projektu Domu Dziecka w Afryce. Celem jest odkrycie nowych talentów i przyjęcie modeli zrównoważonej architektury w celach humanitarnych, aby poprawić warunki życia w krajach rozwijających się. Konkurs kierowany jest do studentów i młodych architektów. Dla laureatów przewidziano prestiżowe nagrody. Zwycięskie prace zostaną wyłonione przez międzynarodowe jury złożone z renomowanych firm i instytucji. Obowiązują opłaty rejestracyjne. Materiały konkursowe dostępne są w różnych projektu to południe Senegalu, kraju położonego w zachodniej części Afryki subsaharyjskiej, nad Oceanem Atlantyckim, graniczącego z Mauretanią, Mali, Gambią i organizatora:Wyobrażamy sobie „Dom dziecka” jako ciepłe i przyjazne miejsce, w którym można realizować różne działania zapobiegające niedożywieniu dzieci w środowisku wiejskim. Dzieci, którymi zajmujemy się dzisiaj, będą liderami w przyszłości; umożliwienie im właściwego rozwoju jest konieczne, żebyśmy mogli zbudować lepszą przyszłość dla nas nagroda - € + staż w Kengo Kuma + BudowaII nagroda - € + Staż w Mario Cucinella ArchitectsIII nagroda - € + Staż w SBGA Blengini Ghirardelli2 Wyróżnienia - 100 €5 Wyróżnienia specjalne20 finalistów20 Top 50Terminy:Wczesne rejestracje - 15 stycznia - 28 lutego 2022 rejestracje - 1 marca - 10 kwietnia 2022 rejestracje : 11 kwietnia - 15 maja 2022 odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania - 1 czerwca 2022 przesyłania zgłoszeń - 13 czerwca 2022 jury - 27 czerwca - 3 lipca 2022Ogłoszenie zwycięzców - 11 lipca 2022 publikacji: Inne konkursy dla architektów: Konkurs na centrum edukacyjne Naturalis Ogłoszono międzynarodowy konkurs na projekt centrum edukacyjnego Naturalis. Wyzwanie polega na zaprojektowaniu placówki edukacyjnej osadzonej w środowisku naturalnym. Projekt powinien uwzględniać lokalne uwarunkowania. Wskazaną lokalizacją jest stolica Filipn - Manila. Konkurs nie jest realizacyjny. więcej Konkurs fotograficzny w ramach Weekendu Architektury 2022 Miasto Gdynia zaprasza do udziału w 12. edycji flagowego konkursu fotograficznego „Gdyński Modernizm w Obiektywie”. Konkurs ma na celu promocję walorów estetyczno-architektonicznych i historycznych miasta Gdynia oraz architektury modernistycznej, w tym Gdyńskiego Szlaku Modernizmu. więcej Nagroda za doskonałość w projektowaniu architektonicznym - projekty studenckie Ogłoszono międzynarodowy konkurs Award for Excellence in Architectural Design. Najlepsze prace zostaną zaprezentowane na stronie internetowej platformy online Archidots. Laureaci konkursu otrzymają również nagrody pieniężne i certyfikaty. więcej Konkurs Bio-FATE 3D Stwórz wizualizację futurystycznego, zielonego wieżowca i weź udział w międzynarodowym konkursie Bio-FATE 3D! Zadanie polega na stworzeniu wizualizacji wieżowca o mieszanym przeznaczeniu w zielonej przyszłości. Wyobraźmy sobie ten projekt w XXII wieku. więcej Nagroda 2A Continental Architectural Awards 2A Continental Architectural Awards jest organizowany przez komitet 2A Magazine pod kierownictwem Ahmada Zohadi jako szefa Komitetu Organizacyjnego. Tegoroczny motyw przewodni skupia się na innowacjach w zakresie architektury w kontekście projektowania i budownictwa: "Innovative Contextual Architecture in the Continents". więcej Konkurs na projekt parku miejskiego Trwa międzynarodowy konkurs pt. "Ecosphere" na projekt parku miejskiego, który zwiększy bioróżnorodność i retencję wody na wskazanym obszarze. Projekt parku musi w zrównoważony sposób wykorzystywać zasoby wodne dostępne w regionie oraz wpływać na mikroklimat w celu ograniczenia zanieczyszczeń. więcej Międzynarodowy konkurs na projekt The Yagachi Resort Zadanie konkursowe polega na opracowania planu generalnego dla ośrodka obejmującego 250 willi w różnych konfiguracjach i rzędu ok. 70 willi, a także obiektu Club House z wielofunkcyjnym stadionem sportowym, pubem i lounge barem i kawiarniami tematycznymi. więcej . Wróć do listy tematówdowload...

– Nasi rówieśnicy w Afryce jedzą jako ostatni; u nas w domu tak nie jest – mówią uczestnicy. Misyjne wakacje z Bogiem to propozycja Dzieła Misyjnego Diecezji Tarnowskiej spędzenia wypoczynku w Domu Formacji Misyjnej w Czchowie na Kozieńcu. Oferta uczestnictwa w jednym z siedmiu terminów skierowana jest do uczniów szkół podstawowych i gimnazjów. Na dwóch turnusach jest nauka języka angielskiego. – Podoba mi się ten angielski, jest inny od tego w szkole. Tutaj uczymy się modlić w tym języku i tego, jak się przeżegnać. Mamy też śpiewać – mówi Julka z Królówki, uczestniczka I turnusu, który trwał 7 dni. Uczestniczyło w nim 46 osób z kilkunastu parafii, z Czarnego Potoku, Kamienicy, Królówki, Błonia, Olesna, Tarnowa, Łętowic, Grabna, Milówki, Wierzchosławic, Iwkowej, Siemiechowa, Koszyc Wielkich, Szczepanowa czy parafii św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Moderatorem był ks. Roman Hopej, wikariusz z Tylmanowej, parafii znanej ze swych misyjnych inicjatyw. Uczestnicy Misyjnych wakacji z Bogiem i spotkali się z pochodzącym stąd misjonarzem z Ekwadoru. Poznali też ks. Stanisława Worwę, który opowiadał dzieciom o swojej pracy w Czadzie. Codziennie uczestniczą w Mszy św. i poznają postać jakiegoś świętego lub misjonarza. Dowiadują się sporo o sytuacji dzieci na misjach i tego, jak mogą im pomóc i stawać się misjonarzami w swoim własnym środowisku. Ogarnia ich współczucie na widok dzieci z Afryki pracujących po 15 godzin dziennie, które są chore, niedożywione i zaniedbane. Tam mapa biedy pokrywa się z mapą analfabetyzmu. – Zaskakujące było dla mnie to, że dzieci w Afryce jedzą jako ostatnie, jakby były najmniej ważne w rodzinie. U nas w domu tak nie jest. Mama nakłada wszystkim jedzenie, nikt nie musi zjadać resztek – komentuje Natalia z Królówki. Uczestnicy Misyjnych wakacji z Bogiem zwykle o misjach wiedzą już sporo, często należą do Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci lub angażują się w doroczną akcję Kolędników Misyjnych. Taka forma spędzenia wakacji bardzo im się podoba. – Jestem drugi raz i za rok też przyjadę. Wszystko tu jest fajne – mówi Oliwia z Olesna. – Ja jestem pierwszy raz, do wyjazdu zachęciła mnie siostra, która na religii opowiadała o tych wakacjach. Sporo się dowiadujemy o dzieciach w innych krajach – dodaje Madzia, także z Olesna. « ‹ 1 › » oceń artykuł

Przekazaliśmy 395 383 zł na budowę centrum dzieci ulicy w stolicy Madagaskaru, dom Rollanda się zawalił, rodzina rozpierzchła się po mieście. Gdy zmarła mama chłopca, ojciec przestał się interesować synem, wpadając w alkoholizm. Rolland nie miał absolutnie nikogo. Było mu właściwie obojętnie, w którą stronę pójdzie. Najczęściej spał na targowisku, gdzie żywił się resztkami warzyw. Czasem udało mu się coś zarobić, nosząc wodę. Miał 15 lat, gdy pewnej nocy śpiący obok chłopiec wspomniał mu o centrum dla dzieci ulicy, do którego Rolland z czasem się zgłosił. Został niechciane, samotneW Antananarivo na ulicy żyją nawet 3- czy 4‑letnie dzieci. Żyją, śpią, dorastają dosłownie na ulicy – w zaułkach, po kątach, sypiając na kartonach i starych szmatach. Część śpi w tunelach, ciągnących się kilometrami pod miastem — gdzie od brudu aż śmierdzi, a woda leje się po się bez nadziei i celu, gromadząc się w nawet 50-osobowe grupy czy wręcz gangi. Żebrzą, snując się między samochodami. Niektóre kradną. Część wpada w prostytucję, część jest porzuconymi dziećmi prostytutek. Padają ofiarą pedofilii. Wykluczone, niechciane, tego nie uczyChłopakom żyjącym na ulicy w stolicy Madagaskaru brakuje miski jedzenia, ubrania, czystego koca do spania. Ale przede wszystkim brakuje im zdolności do miłości, umiejętności zaufania komuś czy wzięcia odpowiedzialności za swoje życie. Ulica tego nie za to przemocy, wrogości, agresji. Zamykania się w sobie, by nic już nie mogło zaboleć tak jak bolała utrata domu i rodziny. Ulica uczy krzywdzenia słabszych i młodszych – tak jak samemu było się bitym i okradanych z ostatniego kawałka chleba. Sięgania po tani, najbardziej toksyczny alkohol i narkotyki, wąchanie kleju i benzyny. Wszystkim tym zagłuszają poczucie bezsensu i strach. Na ulicy nie ma innego sposobu, by przetrwać — poza wejściem w świat przestępczy. Edukacja ulicy jest prosta: reaguj przemocą na przemoc, a wtedy UNICEF‑u, w krajach afrykańskich 50 mln dzieci żyje na ulicy. Są to przede wszystkim chłopcy w wieku 10–15 lat. Fot. Dariusz Marut..W Antananarivo działa centrum szkoleniowe dla osieroconych dzieci ulicy (lub dzieci w trudnej sytuacji). Centrum prowadzą ojcowie duchacze (w tym jeden z Polski), którzy na Madagaskarze założyli wiele szkół, w których uczą się tysiące w budowie swojego domuCentrum w stolicy Madagaskaru przede wszystkim chroni przed światem przestępczym. Daje też podstawowe wykształcenie, ucząc konkretnego zawodu. Każdego dnia przyjmuje około 300 dzieci. Niestety, obecny stan ośrodka uniemożliwia zapewnienie całodobowej opieki. Dzieciaki wracają na noc do rodzin (jeśli je mają) lub znajomych albo… na ulicę. Trzeba wybudować spory dom, w którym mogłyby też sypiać. Poza tym dotychczasowe warunki w centrum i tak są fatalne. Właściwie to ruina. Ze starych budynków może zostać jedynie stolarnia – i to po gruntownym remoncie. Resztę zrujnowanych budynków rozbiorą sami wychowankowie, oczywiście pomogą również przy budowie nowych – to będzie ich własny wkład w nowy dom. Można je uratować!Musi powstać nowe centrum – solidny budynek z warsztatami, piecem do wypalania prac, miejscami noclegowymi (z łazienkami) oraz magazynami na wyprodukowane przez wychowanków wyroby. Centrum ma szanse się samo utrzymać ze sprzedaży tego, co wyprodukują wychowankowie. Już dziś produkowany przez nich drut kolczasty dobrze się sprzedaje (niewiele firm się tym zajmuje). A w planie są wyroby garncarskie oraz przetwory warzywne. Nauka zawodu (stolarz, garncarz, kucharz, spawacz) i praca dla wychowanków mają działania terapeutyczne, są szansą na odzyskanie szacunku do samych siebie po życiu na ulicy. Pomocą w tym będzie też kadra pedagogów i dzieci ma ogromne szanse na wyjście z życia na ulicy. Mają niesamowite pragnienie, żeby ktoś się nimi zajął, pomógł im, żeby w ogóle ktoś się nimi zainteresował. Pracownicy centrum, choć to za każdym razem długi i żmudny proces, odnoszą świetne efekty. Dzieci można przywrócić do normalnego życia. Centrum pomoże dzieciom, a my pomóżmy zbudować im Rakotonatoandro. Fot. Dariusz Alphonse są alkoholikami. Chłopak doznał wielu krzywd, wręcz tortur; wysłuchał wielu obelg i krzywdzących słów. W wieku 10 lat uciekł i został włóczęgą. Nigdy nie chodził do szkoły. Na ulicy żywił się odpadkami. Miał 13, gdy został przyjęty do centrum. Od tej chwili zaczęła się jego trudna walka o odzyskanie godności i spokoju. Obecnie Alphonse uczy się José Rakotonirina. Fot. Dariusz został porzucony przez ojca. Mama samotnie wychowywała dzieci. Kiedy kolejny raz wyszła za mąż, mężczyzna znęcał się nad dziećmi. Jose opuścił dom. Trafił na ulicę, gdzie nieraz bywał bity, znosił obelgi, głód i zimno. Pracował trochę jako tragarz. Ostatecznie trafił do centrum i uczy się w gimnazjum.

Jak najlepiej uwrażliwić dziecko na świat? Pokazać mu jak żyją inne dzieci w różnych krajach. Odpowiednio dobrany przykład jest cenną życiową lekcją. Takiej lekcji doświadczyli uczniowie w szkole im. Juliana Ursyna Niemcewicza w Plainfield, NJ. A prowadziła ją dr Joanna Maulbeck, pedagog szkolny i profesor na Concordia College w Bronxville, NY, która przez 2 lata pracowała jako nauczycielka w Afryce. „Poprosiłam panią Joannę, żeby podzieliła się swoimi doświadczeniami, by nasi uczniowie poznali warunki w jakich ich rówieśnicy się uczą, a także zapoznali sie z krajobrazem i kulturą Mali i Południowej Afryki” – mówi dyrektor szkoły Beata Benewiat. – „Dzieci słuchały z ogromnym zainteresowaniem i miały mnóstwo pytań. Chciały wiedzieć, czy dzieci w Afryce chodzą do szkoły w butach, czy mają komputery, czy dzikie zwierzęta chodzą po ulicach. Posypało się mnóstwo pytań ” – dodaje Benewiat. Posłuchajmy dr Maulbeck jak wspomina swoją afrykańską przygodę. „Uczyłam dzieci w zerówce w Mali w latach 2007-2008. Większość czasu spędziłam w Bamako, stolicy kraju. Często odwiedzałam okoliczne wsie, niedaleko Segou, gdzie domy są w wzniesione z gliny albo palmy. Ludzie używają wody z rzeki do picia, gotowania, kąpieli i prania, a także łowią ryby. W nocy ludzie zbierają się przy ognisku i wspólnie jedzą posiłek, który często składał się z ryżu i ryb. Jedliśmy bez widelców i noży, w ciemności i musiałam uważać gdzie wkładałam rękę. Spotkania grupy zawsze były bardzo pokojowe i uderzała mnie ich prostota. Odwiedzałam też wsie w Dogon Country, gdzie domy są na szczytach gór. Jedna z wsi szczególnie mnie zafascynowała, gdzie żyli ludzie, wyznający trzy różne religie. Gdy zapytałam przywódcę plemienia, czy religia była kiedyś przyczyną konfliktu, spojrzał na mnie zdziwiony i odpowiedział- dlaczego miałaby być? Często odwiedzałam kościół zbudowany z gliny, a udekorowany ozdobami choinkowymi, podarowanymi przez turystów. Był też kalendarz po polsku wydrukowany. Pod każdym miesiącem podpis, „Jezy ufam Tobie”, z obrazkiem Chrystusa, który miał szeroko wyciągnięte ręce. Patrząc na ten obraz, miałam niezwykłe odczucia z wielu powodów, to był smak Polski na obcej ziem i symbol miłości Boga we wszystkich zakątkach świat. Uczyłam też w Południowej Afryce, a dokładnie w Cape Town, mieście bardzo rozwiniętym, z pięknymi plażami i najlepszymi na świecie winiarniami. Równocześnie w tym mieście, u podnóża góry, mieszkają ludzie w strasznej biedzie. Domy są zbudowane z odpadów; metali, plastiku, opon i drewna. Pracowałam w sierocińcu, gdzie dzieci nigdy nie były na plaży. Nie zapomnę jak chłopcy, którzy grali w piłę nożną, nie mieli butów. Jeden chłopiec oddał koledze prawego buta, bo ta jego noga była silniejsza, a zostawił sobie lewego do gry”. „Cieszmy się tym co mamy, bo nie każdy to ma. Wierzmy, bo wiara jednoczy” – powiedziała Maulbeck na zakończenie prezentacji w Plainfield. Polonijna szkoła nie tylko uczy języka i kultury polskiej, ale wychowuje młodych ludzi. Jeśli nauczy ich myślenia pod kątem docenienia tego co ważne w życiu, wychowa dzieci na szczęśliwych dorosłych. Afrykańskie słowo ubundu oznacza po polsku – jestem, bo ty jesteś, czyli życie we wspólnocie, silnie wzajemnie się wspierającej. Tego też można nauczyć w polonijnej szkole. Danuta Świątek Zdjęcia: Joanna Maulbeck, archiwum szkoły

Cele Podstawa programowa Metody pracy Główny: Uczeń zna rodzaje domostw afrykańskich oraz zwyczaje panujące w afrykańskim domu Szczegółowe:Uczeń: wyjaśnia, czym zwyczaje panujące w domu afrykańskim różnią się od tych panujących w jego domu rodzinnym, opisuje jak smakuje mango i napój z hibiskusa, tłumaczy, dlaczego afrykańskie domy różnią się między sobą, wskazuje na mapie Afrykę i Senegal, odróżnia domy afrykańskie od domów z innych kontynentów. "Kształcenie ogólne w szkole podstawowej ma na celu:(...) 2) wzmacnianie poczucia tożsamości indywidualnej, kulturowej, narodowej, regionalnej i etnicznej;3) formowanie u uczniów poczucia godności własnej osoby i szacunku dla godności innych osób; 4) rozwijanie kompetencji, takich jak: kreatywność, innowacyjność i przedsiębiorczość; 5) rozwijanie umiejętności krytycznego i logicznego myślenia, rozumowania, argumentowania i wnioskowania;(...) 7) rozbudzanie ciekawości poznawczej uczniów oraz motywacji do nauki; 8) wyposażenie uczniów w taki zasób wiadomości oraz kształtowanie takich umiejętności, które pozwalają w sposób bardziej dojrzały i uporządkowany zrozumieć świat; Najważniejsze umiejętności rozwijane w ramach kształcenia ogólnego w szkole podstawowej to: 2) sprawne wykorzystywanie narzędzi matematyki w życiu codziennym, a także kształcenie myślenia matematycznego;(...) 6) praca w zespole i społeczna aktywność;(..) I ETAP EDUKACYJNY: KLASY I–III – EDUKACJA WCZESNOSZKOLNADo zadań szkoły w zakresie edukacji wczesnoszkolnej należy: 1) wspieranie wielokierunkowej aktywności dziecka przez organizowanie sytuacji edukacyjnych umożliwiających eksperymentowanie i nabywanie doświadczeń oraz poznawanie polisensoryczne, stymulujących jego rozwój we wszystkich obszarach: fizycznym, emocjonalnym, społecznym i poznawczym;(...) 7) organizacja zajęć: (...)h) umożliwiających zaspokojenie potrzeb poznawania kultur innych narodów, w tym krajów Unii Europejskiej, różnorodnych zjawisk przyrodniczych, sztuki, a także zabaw i zwyczajów dzieci innych narodowości, uwzględniających możliwości percepcji i rozumienia tych zagadnień na danym etapie rozwoju dziecka;(...) Treści nauczania- wymagania szczegółoweI. Edukacja polonistyczna. (...) 2. Osiągnięcia w zakresie mówienia. Uczeń: 1) wypowiada się płynnie, wyraziście, stosując adekwatne do sytuacji techniki języka mówionego: pauzy, zmianę intonacji, tempa i siły głosu; 2) formułuje pytania dotyczące sytuacji zadaniowych, wypowiedzi ustnych nauczyciela, uczniów lub innych osób z otoczenia; 3) wypowiada się w formie uporządkowanej i rozwiniętej na tematy związane z przeżyciami, zadaniem, sytuacjami szkolnymi, lekturą czy wydarzeniem kulturalnym;(...) III. Edukacja społeczna. 1. Osiągnięcia w zakresie rozumienia środowiska społecznego. Uczeń: 6) rozpoznaje i nazywa wybrane grupy społeczne, do których nie należy, a które wzbudzają jego zainteresowanie, np. drużyny i kluby sportowe, zespoły artystyczne, a także inne narodowości; 9) szanuje zwyczaje i tradycje różnych grup społecznych i narodów, przedstawia i porównuje zwyczaje ludzi, np. dotyczące świąt w różnych regionach Polski, a także w różnych krajach;(...)" Zgodnie z podstawą programową zatwierdzoną w 2017 r. samodzielnego dochodzenia do wiedzy - giełda pomysłów, asymilacji wiedzy - pogadanka, wykład. Scenariusz powstał dzięki finansowaniu społecznościowemu:

W Kenii, podobnie jak w wielu innych krajach słabo rozwiniętych, pomoc socjalna nadal jest w powijakach. Są ośrodki, sierocińce, finansowane przez państwo, jednak w praktyce to bardziej „ochronki”, gdzie dzieci są doglądane, a ich liczba w danym ośrodku przekracza kilkadziesiąt, a nawet kilkaset. Nawet jeśli za prowadzenie takich ośrodków biorą się osoby z zapałem i chęcią zmiany (lub właściwe osoby są wyznaczane na te stanowiska), w zetknięciu z rzeczywistością ideały upadają szybko. Od roku 2015 wspieramy dzieci – zdrowie oraz niepełnosprawne z sierocińca w Nakuru w Kenii. Sierociniec powstał w kwietniu 2011 roku na obrzeżach miasta. Wyróżnia się na tle podobnych struktur w kraju przede wszystkim tym, że przyjmuje dzieci bardzo małe (od narodzin do kilku lat życia) oraz dzieci niepełnosprawne – w tym dzieci z porażeniem mózgowym. Jest prowadzony przez jej męża oraz jedną z ich córek. Pomagają im 4 opiekunki oraz chłopak, który w zamian za mieszkanie i wyżywienie pilnuje domu i wykonuje drobne prace domowe. Do tej pory placówka funkcjonowała głównie z datków otrzymywanych od kilku byłych wolontariuszy oraz darowizn pochodzących od bogatszych rodzin kenijskich z okolicy, ale małżeństwo dokłada wszelkich starań, żeby ich dom był samowystarczalny. Posiadają 20 przepiórek, których jajka sprzedają okolicznym rodzinom. W połowie 2015 roku rozpoczęli także niewielką produkcję jogurtu na potrzeby własne oraz odsprzedaży. Mimo tego nieustannie brakuje stałych funduszy, które zabezpieczałyby podstawowe potrzeby bytowe ich placówki. I tu wkroczyła Fundacja z pomocą skierowaną na zaspokojenie podstawowych potrzeb dzieci. Jako Rodzic adopcyjny jesteś ważny, choć w tym przypadku nie jest to program adopcyjny – edukacyjny, a bardziej wsparcie bytu dzieci chorych. Dom dziecka prowadzony przez Reginę nie jest państwową, a prywatną placówką. Założonym z potrzeby serca. Dzięki temu nie musi być w nim minimum 35 dzieci, a kilkanaście. Taka ilość pozwala zapewnić wszystkim niezbędne minimum matczynej troski i zainteresowania oraz poczucia wspólnoty z „rodzeństwem”. Relacje są zachowane, łatwiej także dostrzec emocje i potrzeby wszystkich dookoła, by zareagować na czas. Regina i jej mąż wzięli także na siebie najtrudniejsze – pomoc dzieciom z niepełnosprawnościami, także zaawansowanymi. One mają podwójnie trudno – nie tylko sieroty, ale także jako dzieci w rodzinach. Niepełnosprawność jest piętnowana, lokalne wierzenia mówią o karze, a zabobony najgorszego sortu wskazują także na konieczność uśmiercania „takich” dzieci zanim sprowadzą zły omen na rodzine lub wioskę. Sytuacje bywają dramatyczne. Mieliśmy i mamy do czynienia z kilkudziesięcioma placówkami w krajach Globalnego Południa (m,in, Afryki) i w 99% placówki te przyjmują dzieci i..zatrzymują je. Po prostu. Do pełnoletności. Tak po prostu jest. Sieroty trafiają pod kuratelę i należy na nie łożyć do pełnoletności właśnie w domach dziecka i ośrodkach opiekuńczych lub wychowawczych. Odchodzą jako osoby pełnoletnie lub uciekają jako nastolatki, a niejednokrotnie kilka lat przez osiągnięciem dojrzałości. Faktem jest, że dokumentowanie urodzin dzieci, przejmowanie opieki prawnej nad dzieckiem, które zostało bez rodziców etc odbywa się tam na zasadach nieznanych ludziom w Europie. Dzieci w dużej mierze traktowane są jak „rzeczy” – szczególnie na terenach wiejskich – a opiekę nad nimi przejmuje członek rodziny lub ktoś z wioski, w zależności od tego kto ma takie możliwości, poziom empatii lub potrzebę wzięcia do siebie dodatkowych rąk. Pobudki bywają różne – jak wszędzie – i już nie dziwią. Posiadanie dzieci pod opieką i trzymanie ich w placówkach ma uzasadnienie ekonomiczne. A sytuacja prawna dzieci nie ulega zmianie, bo nikt się o to nie stara.. To problem wielu placówek, choć mało sie o tym pisze. Całe szczęście nie wszystkich. Regina złamała schemat. Okazało się, że zbudowanie dziecku dokumentacji nie jest syzyfową pracą. Jej celem nie jest zatrzymanie dzieci, a znalezieni im rodziny. Jak sama mówi – tylko w dobrej rodzinie dziecko ma szanse dojrzewać prawidłowo i rozwinąć skrzydła. Dlatego właśnie jej celem jest przede wszystkim faktyczna adopcja dzieci. Regina wyszukuje rodziny Kenijskie, które borykają się z problemem bezpłodności lub mogą adoptować kolejne i są w stanie zapewnić dziecku miłość „na wyłączność „i dobry start. Jako były pracownik socjalny nie pragnie „ochronki”, a przygotowuje przygarnięte, znalezione, przyniesione lub przyprowadzone dzieci do życia w rodzinie. Nie jest to łatwe, szczególnie w przypadku dzieci z rodzin patologicznych, które nie chcą zrzec się praw rodzicielskich lub dzieci znalezionych na śmietniku, porwanych, dzieci ulicy. Nie jest to jednak niemożliwe i z sukcesem wprowadza plany w życie od 5 lat. Kilku Podopiecznych juz znalazło domy rodzinne. Wcześniej możliwe były także adopcje międzynarodowe (głównie kraje skandynawskie, z którym jest podpisana przez Kenię stosowna umowa(, ale od listopada 2014 rząd Kenii wstrzymał procesy adopcji międzynarodowych i czekamy na wznowienie, ale to na pewno potrwa. Ważne jest także, że w Kenii praktycznie niemożliwa jest adopcja dziecka chorego, chyba, że właśnie poza granice kraju. Dlatego dzieci niepełnosprawne, które Regina wzięła i weźmie pod swoje skrzydła, zostaną z nią i jej rodziną być może do końca życia, jeśli prawnie nie uda się przeprowadzić adopcji. To na jej barki spoczywa ich utrzymanie, wychowanie i otoczenie miłością. I ma tego świadomość dlatego szuka wsparcia osób indywidualnych, takich jak Ty. Dzieci chodzą do szkoły, przedszkola lub są pod opieką Reginy – w zależności od wieku. Można przystąpić do adopcji niepełnej – czyli opłacać część kosztów. Można także pomóc w formie stałego zlecenia lub jednorazowo w wybudowaniu im domu, szczegóły tutaj: Koszt adopcji dziecka z Nakuru to ok 59-60 USD miesięcznie (ok. 230 zł). Koszt roczny to 700 USD (za rok kalendarzowy). Płatności można dokonywać w dowolnych ratach lub w całości. Ważna jest decyzja, któremu z naszych dzieci chcą Państwo pomóc. Można wysłać do nas maila, w którym określi się preferowaną płeć dziecka. Jesteś zdecydowany na bycie Rodzicem lub nie znalazłeś ważnej dla siebie informacji w naszych zakładkach? Napisz na adopcja@

Jestem Misjonarką Świecką stowarzyszoną ze Stowarzyszeniem Misji Afrykańskich (SMA). Od kwietnia 2015 r. mieszkam i pracuję na Misji Bugisi. Kilka miesięcy temu mogliście Państwo przeczytać o młodych Katolikach, z którymi współpracuję tu na misji i poza nią – w szkołach. Dziś chciałabym opowiedzieć o innej grupie młodzieży, do której jestem posłana. Kilka lat temu na misji Bugisi, za pośrednictwem SMA, rozpoczęty został program pomocy dzieciom z ubogich rodzin – Program „Duchowej Adopcji dziecka w Afryce”. Koordynatorami projektu początkowo byli księża SMA, a później włączyły się w to osoby świeckie. Celem Programu jest dotarcie do dzieci z rodzin, które potrzebują szczególnego wsparcia duchowego i materialnego. Dzieciom tym staramy się zapewnić konieczne środki, aby mogły zdobyć wykształcenie, a w przyszłości swoją pracą i postawą budować społeczeństwo Tanzanii jako świadomi obywatele, wrażliwi sąsiedzi, kochający swoje rodziny rodzice. Bugisi jest misją położoną pomiędzy innymi wioskami w regionie Shinyanga, zamieszkałym głównie przez plemię Sukuma – w północno–zachodniej części kraju. Mieszkańcy tego terenu utrzymują się z rolnictwa, ich dochód zależny jest od ilości zebranych plonów. Na polach uprawnych widać głównie kukurydzę i ryż, czasami słodkie ziemniaki (bataty), kasawę (maniok, tapiokę). Jada się również pomidory, różne gatunki roślin zielonych jak kapustę, szpinak, oberżynę, marchew, okrę – jednak hodowanie takich warzyw nie przynosi dużego dochodu rolnikom i ich rodzinom. Plony sprzedawane w większych ilościach, które mogą przynieść zysk to właśnie kukurydza lub ryż. A te rośliny potrzebują sporych zasobów wody, aby urosnąć. W ubiegłym roku opady deszczu były bardzo rzadkie i skąpe, zasadzone zboża uschły, zanim pojawiły się ziarna. Rolnicy musieli czekać do kolejnej pory deszczowej, która pojawiła się pod koniec roku. Odczuwalny był głód panujący w kraju. W wielu rodzinach posiłek jadało się raz dziennie. Dzieci jednak nie przestają chodzić do szkoły, nawet kiedy są głodne. Innym ważnym elementem kultury plemienia Sukuma jest większe znaczenie płci męskiej, co ma istotny wpływ na styl życia. Chłopiec jest ważniejszym dzieckiem niż dziewczynka w rodzinie, otrzymuje więcej uwagi od obojga rodziców. Większość uczniów w szkołach stanowią chłopcy. Dziewczęta, zwłaszcza z terenów wiejskich, często nie są posyłane do szkoły. Rodzice pozostawiają je w domach, aby zajmowały się dziećmi i domem oraz pracowały w polu. Tak tradycyjnie postrzega się rolę kobiety w tym społeczeństwie. Brak wykształcenia uniemożliwia zdobycie dobrze płatnej pracy, a w znaczeniu globalnym - rozwój rejonu Shinyanga. Wiele dziewcząt musi przerwać naukę z różnego rodzaju powodów, wśród których bardzo częstym jest poczęcie dziecka. Mama ma się zajmować dzieckiem, a nie nauką. Nie musi wyjść za mąż, ale ma się zaopiekować nowym życiem, które rozwija się pod jej sercem. Prawo Tanzanii zabrania kontynuację nauki dziewczynie, która spodziewa się dziecka. Wewnętrzne regulacje różnego rodzaju szkół często wprowadzają zasadę dla chłopców, według której ojciec tego dziecka również nie może pozostać w szkole. Niestety, zdarzają się sytuacje, że młoda dziewczyna zostaje wykorzystana seksualnie i właśnie wtedy dochodzi do poczęcia. Dobra współpraca rodziców i nauczycieli pomaga uniknąć sytuacji, w której młoda osoba staje przed dramatycznymi wyborami życiowymi, które ją przerastają. Również rola Kościoła jest tutaj ważna, a w niej - wychowanie do czystości. Sama sytuacja szkolnictwa nadal wymaga licznych zmian. Ponad 10 lat temu, jako realizację celów milenijnych, rząd Tanzanii zaczął budowę szkół średnich. Powstały ich setki w całym kraju, jednak nie ma dotąd wystarczającej liczby nauczycieli. Przygotowanie ludzi do pracy w sektorze edukacji zajmuje więcej czasu niż zbudowanie budynków. Często klasy liczą 60 uczniów, nawet w szkołach prywatnych. Kolejny problem stanowi język: w szkołach podstawowych lekcje odbywają się w języku swahili, natomiast w szkołach średnich obowiązuje język angielski. Powoduje to trudności w zrozumieniu treści lekcji, treści podręczników, więc wyniki egzaminów państwowych są bardzo niskie. Brakuje też książek, podręczników, słowników i innych pomocy. Szkoły prywatne cieszą się dobrą opinią, a ich uczniowie zdobywają dobre wyniki na końcowych egzaminach państwowych. Jednak wymagają wnoszenia opłat za czesne oraz internat, które wielokrotnie przekraczają możliwości rodzin z terenu naszej Misji. Trudności finansowe rodzin powoduje również duża zachorowalność na AIDS. W naszej przychodni zdrowia, do której zgłaszają się osoby z wiosek otaczających misję, zarejestrowanych jest ponad 2000 osób zarażonych wirusem HIV lub chorych na AIDS. Z powodów pogarszającego się stanu zdrowia chorzy rodzice nie są w stanie zapewnić pieniędzy na edukację swoich dzieci. AIDS oraz inne choroby powodują również osierocenie dzieci. W tym roku z naszej parafii opieką zostało objętych 40 dzieci uczęszczających do szkół średnich i collegiów. Uczniowie utrzymują korespondencję z darczyńcami – rodzicami adopcyjnymi za pośrednictwem misjonarzy - księży i świeckich. Są bardzo wdzięczni za otrzymaną pomoc finansową, ale też za modlitwę – co często podkreślają podczas spotkań ze mną. Od dwóch lat prowadzimy dla nich również spotkania formacyjne: dni skupienia połączone z warsztatami rozwoju osobistego. Sami zgłosili potrzebę spotkań, żeby wspólnie modlić się, ale też rozmawiać na tematy, które są dla nich ważne, np. o okresie dorastania, wartościach, o tym jak pracować nad swoim rozwojem, aby być dobrym człowiekiem. Chcielibyśmy móc pomagać kolejnym dzieciom w potrzebie. Jednak istnienie Programu zależne jest od otwartości serc ludzi dobrej woli, którzy chcieliby zaangażować się w nasze działania. Dzieciom potrzebne są głównie pieniądze na opłacenie czesnego w szkole i internatu. Duża część rodzin mieszka zbyt daleko od szkoły, aby dziecko mogło wracać do domu każdego dnia. Pieniędzy nie przekazujemy bugisyjskim rodzinom, trafiają one od misjonarzy bezpośrednio do szkół. Doraźnie kupujemy studentom jedzenie, lampki solarowe (kiedy w pokojach nie mają elektryczności), opłacamy rachunek za energię elektryczną (tam, gdzie doprowadzone są przewody), aby po zakończonych lekcjach mogli wieczorami się uczyć. Czasami kupujemy też zeszyty, papier xero, ubrania, buty. Od sierpnia ubiegłego roku na samej misji funkcjonuje mała sala z biblioteczką, do której kupujemy książki – podręczniki szkolne i słowniki. Jest to bezpieczne i zaciszne miejsce, w którym nasi uczniowie mogą uczyć się popołudniami i w dni wolne od nauki szkolnej. Studenci zgłaszają jednak potrzebę zakupu jeszcze większej ilości książek. Program, można wspierać na różne sposoby: - poprzez modlitwę za naszą młodzież i osoby, które z nimi pracują, jak również za całe dzieło misyjne w Afryce – codziennie potrzebujemy pomocy Bożej w naszej pracy, dzieci też o to proszą i pokładają wielką nadzieję w Panu, mając świadomość, jak ważny jest dar modlitwy; - przekazując jednorazowo lub kilkukrotnie dowolną kwotę pieniężną. Dla nas ważna jest każda złotówka, – pieniądze zebrane w środowiskach pracy, życia codziennego, w parafiach, wspólnotach czy prywatne ofiary można wysyłać na konto organizacji koordynującej pracę projektu: Stowarzyszenie Misji Afrykańskich, Centrum Charytatywno – Wolontariackie „SOLIDARNI”, ul. Warszawska 826, 05-083 ZABORÓW, nr rachunku bankowego: 71 1600 1127 1844 3996 6000 0001 Za każdą formę pomocy serdecznie dziękujemy i zanosimy nasze modlitwy za darczyńców do naszego Ojca w Niebie. Więcej informacji o Programie można uzyskać pod adresem internetowym: w zakładce „Duchowa Adopcja Dziecka w Afryce”.

Domu dziecka - Portal na temat naszych dzieci W życiu spotykają nas różne nieszczęścia. Czasem małe, czasem ogromne. Nie do opisania jest jednak sytuacja, w której dzieci tracą swoich rodziców. Stają się sierotami. Skazane wówczas są na pomoc rodziny lub takich instytucji, jak domy dziecka. Państwo stara się zapewnić opiekę tym, którzy jej potrzebują, nie zawsze jednak potrafią zapewnić ja należycie. Istnieją takie domy dziecka, w których dzieci nie czuja się komfortowo. Część z tych placówek jest po prostu biedna. Dzieci nie mają własnych pokoi. Dzielą je z innymi dziećmi. Nie mają przez to prywatności. Muszą nieustannie przebywać w otoczeniu innych, co w konsekwencji może prowadzić do licznych kłótni i nieporozumień. Nie mają poczucia posiadania własnego miejsca. Przez obecność innych mieszkańców takiego domu, z którymi w dodatku nie są spokrewnieni, dom dziecka nigdy nie będzie prawdziwym domem. Często też brakuje zabawek, które dla młodszych dzieci są czymś koniecznym. Brak zabawek i innych drobiazgów, których nasze dziecko ma pod dostatkiem, jest ... Dzieci i święta Dzieci święta lubią, zwłaszcza Boże Narodzenie. Nie chodzi tutaj o samą religię, ale przede wszystkim o klimat i wszystkie wydarzenia dziejące się w tym szczególnym okresie. Idea świętego Mikołaja przyprawia nasze dziecko o dreszcze. Co tym razem przyniesie tajemniczy święty? Jakie prezenty w tym roku dostanę? Czy będzie to coś, o czym dziecko pisało do Mikołaja w liście? Równie wiele emocji niesie ze sobą czas ubierania choinki. Kolorowe lampki, barwne bombki... wiele jest tego. Na pewno wszystko to jest dla naszych pociech swoistym fenomenem i prawdziwa magią. Trwa to tak długo, dopóty dziecko nie dowie się, że świętego Mikołaja nie ma. Święta to niesamowity czas dla dzieci. Niektóre oczekują tego okresu z ogromną niecierpliwością. Dziecko również chętnie rozmawia o świętach, choince. Musimy ten czas wykorzystywać do nauki. Uczmy nasze dzieci tradycji, opowiadajmy o tym, co Wigilia oznacza, tłumaczmy istotę opłatka wigilijnego. To bardzo ważne, w ten sposób bowiem dziecko łączy się z ... Jak się bawić z dzieckiem w domu - Portal na temat naszych dzieci Wychowując dziecko, uczymy je wszystkich zachowań, które powinno znać, które będą wykorzystywane przez nie w życiu. Powinniśmy przekazać także wszelkie wartości i cele, do jakich należy w życiu dążyć. Gdy nasze dziecko jest już nieco starsze, możemy mówić o tego typu poważnych sprawach wprost. Mniejsze zaś dziecko, które nie potrafi jeszcze abstrakcyjnie myśleć, musi całą wiedzę otrzymać w inny sposób - najlepiej za pomocą zabawy. Z tego płynie prosty wniosek - zabawa jest koniecznym elementem w procesie wychowywania młodego człowieka. Jak zatem bawić się z dzieckiem w domu? Zabawy, do których chcemy zachęcić nasze dziecko, powinny przede wszystkim rozwijać myślenie. Jeśli uczymy dzieci logicznego myślenia w trakcie zabawy, jest to dla niego nauka przyjemna. Uczy się niejako przy okazji, bez żadnej presji. Trzeba dodać, że jest to nauka skuteczniejsza. Ważne jest wówczas przy tym to, że nie należy zbyt nalegać na daną zabawę. Trzeba bawić się w to, na co wówczas dziecko ... Katalog podstron Rozmowy kształtują dzieci Dzieci rozwijać się muszą, jeśli nie będziemy czuwali nad tym procesem, to może się okazać, że w stosunku d swoich rówieśników nasza pociecha będzie bardziej „ułomna”. Mniejsze umiejętności mówienia, zapamiętywania, pisania liczenia będą sprawiały li... Więcej Poronienie Dla większości matek poronienie to prawdziwa tragedia. Bywa bowiem, że matki starają się przez dłuższy czas o dziecko, a gdy już są pełne nadziei, nagle ich szczęście pryska, bo mogą poronić. Dotyczy to nie tylko matek wyczekujących potomstwa. Każda ... Więcej

Zastanawialiście się kiedyś, jak to się dzieje, że osoby które głodują mają wielkie brzuchy? Opowiadam o procesach, które są odpowiedzialne za ten fenomen. Mój Facebook, czasami coś piszę: Mały blog: Muzyka: Odyssey Kevin MacLeod ( Licensed under Creative Commons: By Attribution License Więcej ... Można oglądać filmy nominowane do Nagrody Publiczności LUX Między 16 a 25 kwietnia uruchomiona zostanie platforma, na której będzie można bezpłatnie obejrzeć dwa filmy nominowane do Nagrody Publiczności... Magdalena Boczarska: Gdy Katarzyna Bonda zobaczyła we mnie Saszę Załuską, nie wiedziała, że jestem aktorką Serial TVN „Żywioły Saszy”, który powstał na podstawie powieści Katarzyny Bondy, będzie miał swoją telewizyjną premierę 6 kwietnia. W rolę... Zaskakujące pomysły na domowe dzieła sztuki Jesteście znudzeni wyglądem swojego mieszkania? Łatwo się przyzwyczaić do tego samego wystroju wnętrza i dekoracji, a zmiana aranżacji może być dość kosztowna. Nie chcemy, abyście wydawali fortunę za każdym razem, gdy najdzie was ochota na lekkie odświeżenie i upiększenie wnętrza… Karma Hioba – numerologiczna 11stka z 29 Link do mojej książki: Witam. Wykonuję dla Was następujące usługi: – Diagnozowanie duchowe na podstawie zdjęcia – Rozmowa na Skype (diagnoza karmy, doradztwo życiowe i zdrowotne) – Spotkania indywidualne w Waszym domu E-mail: @ Dla tych, którzy chcą wesprzeć… Kupuj w lidlowych cenach! Świeży łosoś atlantycki ? od | Sprawdź całą ofertę tutaj ? wyjątkowych promocji? Najlepsze okazje i najniższy paragon zawsze w Lidlu! Korzystaj z lidlowych cen na ulubione produkty dla całej rodziny! Już od czwartku świeży łosoś atlantycki, filet ze skórą w supercenach, zapraszamy! Oferta aktualna… Szycie dla każdego – proste sztuczki ułatwiające życie Każdemu przydadzą się podstawowe umiejętności szycia – obojętnie czy chodzi o przyszycie guzika, który właśnie odpadł, czy zacerowanie dziury w swetrze. Jeśli nigdy wcześniej nie mieliście igły z nitką w ręce, a chcielibyście się nauczyć jak szyć, spieszymy z pomocą.… Nawigacja wpisu

ks. Piotr BaranMisja Laare orionistów w Kenii pozdrawia dzieci z SP 5 w Zduńskiej Woli. Dzieci ze Zduńskiej Woli zbierały dary dla dzieci w Afryce. Teraz dostały podziękowania od Szkole Podstawowej nr 5 im. Św. Alojzego Orione w Zduńskiej Woli, oraz Szkole Podstawowej nr 7 w ramach programu „Kredki dla Afryki” zorganizowano zbiórki przyborów szkolnych. Dary trafiły do dzieci w misji Laare prowadzonej przez orionistów w Kenii. Maluchy z Afryki przesłały pozdrowienia dla rówieśników. 16 czerwca obchodzony był Międzynarodowy Dzień Pomocy Dzieciom Afrykańskim. W tę pomoc włączają się również dzieci ze Zduńskiej Woli. Symboliczna pomoc trafiła do misji księży orionistów. Misjonarze ze Zduńskiej Woli, między innymi ks. Piotr Baran z parafii św. Antoniego, gościli w Kenii w ubiegłym roku. Dwunastoosobowa grupa z parafii św. Antoniego w zeszłym roku odwiedziła Misję w Laare w centralnej Kenii, w której mieszkańcy nadal żyją w głęboko zakorzenionej tradycji plemiennej. - Większość rodzin nie jest w stanie zapewnić swoim dzieciom edukacji szkolnej, nie stać ich nawet na wyżywienie wszystkich członków rodziny, ponad 20 milionów Kenijczyków cierpi z powodu głodu, tak wiele dzieci umiera... - relacjonuje ks. Piotr 2008 roku Siostry Małe Misjonarki Miłosierdzia (Siostry Orionistki) otworzyły placówkę misyjną w wiosce Laare. Siostrom powierzono realizację projektu dożywiania dzieci. Osobą odpowiedzialną za projekt jest polska misjonarka siostra M. Alicja ponad półtora tysiąca dzieci, dzięki wsparciu z Polski, otrzymuje codziennie ciepły posiłek i co najważniejsze, ma możliwość pójścia do szkoły. Już od najmłodszych lat dzieciaki widzą, jak dużo mogą, gdy potrafią czytać i pisać. Są też ogromnym wsparciem dla swych rodziców, którzy z reguły są analfabetami i wiele razy boją się pójść na bazar, by zakupić coś do jedzenia, bo są oszukiwani i okradani. Dzieci wiedzą, że jedyną szansą na wyrwanie się z tego kręgu biedy i cierpienia jest edukacja, a pójście do szkoły to furtka do lepszego świata. - W Laare trwa susza. Ludzie nic nie sadzą, bo na tej ziemi nic nie wyrośnie. Tracą nadzieję. Niedawno siostry z misji poszły do jednej z rodzin. Po drodze spotkały ludzi, którzy byli na granicy życia i śmierci. Ktoś im powiedział, że siostry będą przechodziły, więc z trudem doszli do drogi i, wycieńczeni, czekali. Rodzice i trójka dzieci. Okazało się, że przez 4 dni nic nie jedli. Skończyła im się żywność. Prosili o pomoc. Siostry sprowadziły ich do misji. Podawały im specjalne papki, żeby wrócili do normalnego jedzenia. Przebadały dzieci. Miały wyjedzone stopy przez pchłę piaskową. To jest duży problem w tamtym rejonie. Robaki dostają się pod skórę i wyjadają kawałki ciała. Trzyletnie dziecko ważyło 7, a ośmiolatek 11 kg. Siostra, która je badała, stwierdziła, że po odrobaczeniu będą ważyły 2 kg mniej - opisują Jednym ze sposobów pomocy jest adopcja. To koszt utrzymania dziecka w naszej misji, czyli zapewnienie im jedzenia, środków higieny, posłanie i opłaty za szkołę, ubezpieczenie i pomoc medyczna. To koszt siedemdziesięciu złotych miesięcznie. Tak naprawdę to koszt życia jednego z tych najmniejszych. W szkołach średnich opłaty są większe, więc adopcja dziecka ze szkoły średniej kosztuje sto pięćdziesiąt złotych. Jeśli ktoś nie jest w stanie płacić regularnie, a chciałby pomóc, to jest możliwość adopcji bezimiennej - wyjaśniają kredki dla Afryki- Problemem w Kenii jest to, że tutaj system oświatowy nie przykłada wagi do spraw artystycznych, dzieci nie maja w szkole plastyki zresztą trudno by tu było poprowadzić taką lekcje gdyż większość dzieci nigdy nie widziała kredek. To my misjonarze przywozimy te cuda i teraz na własne oczy dzieci mogą zobaczyć jak to jest gdy coś jest czerwone lub zielone. Bajka!! Na koniec roku w naszej szkole najlepsi uczniowie otrzymali w nagrodę po jednej kolorowej kredce... To była nagroda. Gdy rozpoczynałam pracę w misji to dzieci przychodziły do szkoły ze skrawkiem ołówka, bo w domu mama przecinała nowy ołówek na trzy części by starczyło go na trzy semestry szkolne... A gdy ołówka zabraknie dzieciaki zostają przed klasą i uczą się pisać patykiem na ziemi zaglądając przez okna i przepisując wszystko z tablicy. Tutaj brakuje dosłownie wszystkiego, stad rozbudzenie w dzieciakach kreatywności artystycznej pewnie zabierze nam sporo czasu, ale warto spróbować. Bardzo chętnie pomogę odkrywać talenty i będę je wspierała choć tutaj potrzebujemy waszej pomocy - napisała w liście do orionistów siostra na ten apel w kończącym się roku szkolnym uczniowie SP nr 5 im. Św. Alojzego Orione w Zduńskiej Woli oraz SP nr 7 w ramach programu „Kredki dla Afryki” zorganizowali w j szkole zbiórkę przyborów szkolnych dla afrykańskich dzieci. Przekazano je Fundacji Asante, która od lat wspiera podopiecznych z Afryki. Szkoła nr 5 dostała specjalne pozdrowienia od dzieci z Misji w Laare. Fundacja Księdza Orione Czyńmy Dobro prowadzi Misję w Laare w Kenii, ale także misję na Madagaskarze i w licznych projektów jest szkoła, ale także tak zwana adopcja na odległość. Dzięki wpłatom na konto fundacji, dziecku zapewnia się wyżywienie, ubranie, opiekę medyczną, a przede wszystkim pokrywa koszty edukacji. Adopcję dziecka ze szkoły podstawowej można podjąć indywidualnie lub w kilka czy kilkanaście można przekazywać w następującym systemie: raz na miesiąc, z góry raz na kwartał lub z góry raz na rok. Wsparcie kenijskiego dziecka będącego w szkole podstawowej wynosi 70 zł miesięcznie. Wsparcie kenijskiego ucznia szkoły średniej wynosi 150 zł pomocy są rozmaite. Misjonarze starają się także zapewnić miejscowym rodzinom dach nad głową. W Internecie trwa zrzutka "Zbudujmy dom w Kenii" LINK DO ZRZUTKI TUTAJ Dzieci ze Zduńskiej Woli dla dzieci w Afryce. Są podziękowania Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera

Projekt , który finalizowaliśmy na północy Tanzanii pod koniec września, okazał się pomocnym do odwiedzenia naszych Podopiecznych z domu dziecka w Nakuru. Odległość to raptem 600 km i nasz przewodnik – – postanowił nam towarzyszyć, abyśmy w tych niepewnych czasach dotarli cali i bezpieczni. W czwartek wczesnym wieczorem zawitaliśmy w domu dzieciaków, część z nich była już w domu, gdyż zaczynała się tygodniowa przerwa jesienna w szkole, pozostałe odebraliśmy ze szkół następnego dnia. Poprzedni wieczór zaskoczył nas uszkodzeniami oświetlenia zewnętrznego, co naprawili o poranku przed wyjazdem Kuba z Andrzejem, ale co do zasady cały piątek był dniem bardzo aktywnym – opłaciliśmy wszystkim dzieciom jesienny semestr w banku w centrum, zrobiliśmy zakupy na kilka tygodni. Spotkaliśmy się z Ivy – nasza studentką z tamtego regionu oraz z jej tatą, odwiedziliśmy Kevina, Beatrice i Nicksona, którzy także pochodzą z Nakuru, a popołudniu czekając na ostatnie szkolne autobusy zrealizowaliśmy jeszcze jeden cel – o tym małym „drukowanym” cudzie przeczytasz TUTAJ – kliknij. W Kenii podczas naszego pobytu na powietrzu obowiązują maseczki – uzbrojona policja z długą bronią dba, by za zasada była przestrzegana. Na zakończenie poszliśmy także na zakupy u lokalnych sprzedawców, abyście mieli na co czekać w fundacyjnym sklepiku ( Piątek wieczór to juz zabawa na całego! Wspólny posiłek, rozmowy, oglądanie bajek, gdy mała Marie „zarządzała” pilotem do telewizora. Wspólne śmiechu z Jane, Joshuą, obserwacja postępów Charlesa, gdy na kolanach przestawiał Ruth po salonie, by zawsze była blisko reszty grupy. Tego wieczoru wspominaliśmy z Lucy jej pierwszy dzień szkoły z internatem, a Esther, najstarsza podopieczne domu dziecka, powiedziała nam o swoich planach na przyszłość. Tego wieczoru przekazaliśmy także przybory szkolne oraz 2 torby zabawek dla dzieci, przekazane nam w ramach akcji Graj w Zielone prowadzonej na rzecz naszych Podopiecznych przez Papiernik by Empik (kliknij, by poznać szczegóły). Tego wieczoru odbyło się także intensywne wieczorne poszukiwanie odpowiednich butów na samochodowe safari następnego dnia oraz organizacji drugiego auta. W jednym niestety się nie zmieścimy. Na pomoc przyszła córka Reginy – Angie. Dzięki niej i jej mężowi, mogliśmy ruszyć do parku narodowego w komplecie. W domu została jedynie Ruth i Charles, dla których wielogodzinna jazda samochodem, nie jest się z nami nawet Precious, choć tego dnia czuła się wyjątkowo słabo z powodu poważnej rany na kolanie i osłabieniem organizmu, mimo rozmowy – nie chciała zostać w domu i stracić tej okazji. O wyprawie do parki narodowego na safari i oglądaniu dzikich zwierząt z bliska po raz pierwszy, a także sesji zdjęciowej dla Rodziców Adopcyjnych, przeczytasz TUTAJ – kliknij. Po powrocie z safari postanowiliśmy skorzystać z zachodzących promieni słońca i obejrzeć okolicę – mając kilku chętnych „pilotów” drona zrobiliśmy szybka wyprawę lotniczą po okolicy. Udało się zobaczyć główną drogę, ogród, zagrody zwierząt za domem, a także bezpiecznie wylądować na podwórku. Starsza młodzież postanowiła kontynuować oprowadzanie po domu, co pozwoliło nam na wykonanie kilku zdjęć – w tym brakujących półek i regałów w kuchni i spiżarni. Trzymanie żywności na ziemi nie sprzyja utrzymaniu jej świeżości, ale budżetu na ten moment brak. Podobnie jak na finalne malowanie sporej ilości ścian – stąd nadal brakuje pewnej świeżości po budowie. Kuba z Andrzejem postanowili policzyć metraż, aby móc wycenić koszty malowania. Podamy je wkrótce na naszej stronie, dla chętnych chcących dofinansować malarskie lub stolarskie prace w domu dziecka. Ten ostatni wieczór także obfitował w wyjątkowe wydarzenia. Nasz wolontariusz Kuba, postanowił umilić wszystkim dzieciom czas wyjątkowym pokazem iluzji! Śmiechu, radości, okrzyków zdziwienia, a nawet krótkich dodatkowych pokazów dodatkowych nie było końca, gdy Timothy i Ramsey postanowili zgłębić tajniki kilku „numerów”. Niedzielny poranek zastał nas już z plecakami. Tego dnia musieliśmy dotrzeć do Nairobi, bo pierwszy lot do domu już najbliższej nocy. Nairobi zaskoczyło nas nowoczesnością, architekturą i otwartością ludzi. Natomiast warto mieć z tył głowy, że jest zaliczane do najniebezpieczniejszych miast na świecie. Do zobaczenia Kochani następnym razem!