Ten artykuł dotyczy zwierzęcia. Aby uzyskać informacje o znaku towarowym o tej samej nazwie, zobacz American Legend Cooperative. Norka amerykańskaZakres czasowy: Niedawny PreꞒ Ꞓ O S re do P. T jot K. Str N ↓ Stan ochrony Najmniejszej troski (IUCN 3,1) Klasyfikacja naukowa Królestwo: Animalia Gromada: Chordata Klasa: Mammalia Zamówienie: Carnivora Rodzina: Mustelidae Rodzaj: Neovison Gatunki: N. vison Nazwa dwumianowa Neovison vison(Schreber, 1777) Podgatunki 15, patrz tekst N. przeciwko vison N. v. Aestuarina N. v. Aniakensis N. v. Energumenos N. v. Evagor N. v. Evergladensis N. v. Ingens N. przeciwko lacustris N. przeciwko letifera N. v. Lowii N. przeciwko lutensis N. v. Melampeplus N. przeciwko norek N. v. Nesolestes N. v. Vulgivaga Asortyment norki amerykańskiej w Ameryce Północnej Rodzima (czerwona) i wprowadzona (różowa) gama norki amerykańskiej Plik Norka amerykańska (Neovison vison) to półwodny gatunek łasicowatych występujący w Ameryce Północnej, chociaż interwencja człowieka rozszerzyła jego zasięg na wiele części Europy i Ameryki Południowej. Ze względu na rozszerzenie zasięgu IUCN klasyfikuje norkę amerykańską jako gatunek najmniej budzący obawy. Od czasu wyginięcia norki morskiej jedyną istniejącą przedstawicielką tego rodzaju jest norka amerykańska Neovison. Norka amerykańska to drapieżnik żywiący się gryzoniami, rybami, skorupiakami, żabami i ptakami. W Europie, w swoim zasięgu, został sklasyfikowany jako gatunek inwazyjny związany ze spadkiem populacji norki europejskiej, pirenejów i karczownika. Jest to zwierzę najczęściej hodowane ze względu na futro, przewyższające pod względem gospodarczym lisa srebrnego, sobolę, kunę i skunksa. Miejscowe nazwy Aleut: ilgitux̂ Blackfoot: aapssiiyai'kayi lub soyii'kayi Chickasaw: okfincha Chipewyan: tthełjus Cree: sâkwes Ho-Chunk: jająksík Lakhota: ikhúsą Lushootseed: c̓əbál̓qid lub bə́ščəb Salish: c̓xlicn̓ Ojibwe: zhaanggweshi Tuscarora: θenę́ · ku · t Ewolucja Jako gatunek, norka amerykańska reprezentuje bardziej wyspecjalizowaną formę niż europejska w kierunku mięsożerności, na co wskazuje bardziej rozwinięta struktura czaszki. Skamieniałości norek amerykańskich sięgają aż do irvingtonów, chociaż gatunek ten jest rzadkością wśród zwierząt plejstoceńskich. Jego zasięg kopalny odpowiada obecnemu naturalnemu zasięgowi gatunku. Norki amerykańskie z plejstocenu nie różniły się zbytnio rozmiarem ani morfologią od współczesnych populacji, chociaż widoczny jest niewielki trend w kierunku wzrostu wielkości od okresów irvingtońskich do okresówividoian i Wisconsinan. Chociaż z pozoru podobna do norki europejskiej, badania wskazują, że najbliższym krewnym norki amerykańskiej jest łasica syberyjska (kolonok) Azji. Odnotowano, że amerykańska norka krzyżuje się z europejskimi norkami i tchórzami w niewoli, chociaż zarodki hybrydowe norki amerykańskiej i europejskiej są zwykle wchłaniane. Podgatunki Od 2005 rRozpoznano 15 podgatunków. Podgatunki Władza trójmianowa Opis Zasięg Synonimy Wschodni lub mała czarna norkaN. przeciwko vison (Wyznacz podgatunki) Schreber, 1777 Najmniejszy podgatunek Wschodnia Kanada, na zachód do Zatoki Hudsona; na południe w głąb gór Catskill, Nowego Jorku i północnej Pensylwanii altaica (Tarnowskij, 1958) borealis (Mosiądz, 1911) nigrescens (Audubon i Bachman, 1854) tatarica (Popow, 1949) winingus (Baird, 1858) Norek kalifornijskiN. v. Aestuarina Ginnell, 1916 Przypomina N. v. Energumenos, ale mniejszy i ma jaśniejsze, mniej gęste futro Niziny środkowo-zachodniej Kalifornii; na zachód do hrabstw Petaluma i Marin N. v. Aniakensis Burns, 1964 Zachodni lub Norka pacyficznaN. v. Energumenos Bangs, 1896 Mały podgatunek o ciemnym umaszczeniu, o ciemnobrązowej sierści. Samce mierzą 61 cm długości ciała i 21 cm długości ogona. Zachodnia Ameryka Północna, od Kolumbii Brytyjskiej na południu po góry Sierra Nevada w Kalifornii i Góry Skaliste w Nowym Meksyku N. v. Evagor Hall, 1932 Norka EvergladesN. v. Evergladensis Hamilton, 1948 Południowy kraniec Florydy Norka alaskańskaN. v. Ingens Osgood, 1900 Największy podgatunek, przypomina N. v. Energumenos, ale ma jaśniejszy kolor. Samce mierzą 73 cm długości ciała i 18 cm długości ogona. Północna, zachodnia i środkowa Alaska; północny Jukon i północno-zachodnie góry Mackenzie; na południe do Półwyspu Alaska i do Fort Good Hope Norka z Zatoki HudsonaN. przeciwko lacustris Preble, 1902 U góry ma ciemnobrązowe futro z białym na brodzie i nieregularnie rozmieszczone na piersi i między tylnymi łapami. Samce mierzą 27 cali (69 cm) długości ciała i 8 cali (20 cm) długości ogona. Wnętrze Kanady od Great Bear Lake i zachodnich wybrzeży Zatoki Hudson na południe przez Alberta, Saskatchewan i Manitoba do południowej Dakoty Północnej Norka Mississippi ValleyN. przeciwko letifera Hollister, 1913 Ma jasnobrązową sierść z białymi plamami na brodzie, gardle i piersi. Samce mierzą 26 cali (66 cm) długości ciała i 9,4 cala (24 cm) długości ogona. Północne Wisconsin i północna Dakota Południowa na południe do północnego Illinois, północnego Missouri i południowego Kansas N. v. Lowii Anderson, 1945 Norka z FlorydyN. przeciwko lutensis Bangs, 1898 Podgatunek średniej wielkości, ma szatę od bladej rudości do glinianej lub czerwono-brązowej. Samce mierzą 23 cale (58 cm) długości ciała i 8 cali (20 cm) długości ogona. Wybrzeża południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych od Karoliny Południowej po Florydę Norka KenaiN. v. Melampeplus Elliot, 1904 Ciemniejszy niż energumenos, ma futro w kolorze ciemnej czekolady z nieco jaśniejszymi podszewkami i białą plamą na brodzie. Samce mierzą 71 cm długości ciała i 7,2 cala (18 cm) długości ogona. Półwysep Kenai i wlot Cook Inlet Norka zwyczajnaN. przeciwko norek Peale i Palisot de Beauvois, 1796 Większa i solidniejsza forma niż N. przeciwko vison; ma podobne zabarwienie. Samce mierzą 65 cm długości całkowitej i 22 cm długości ogona. Wschodnie Stany Zjednoczone, od wybrzeża Nowej Anglii na południe do Karoliny Północnej i we wnętrzu do środkowej Georgii i Alabamy; na zachód przez południową Pensylwanię i Ohio do Missouri i północno-wschodniego Teksasu lutreocephala (Harlan, 1825) rufa (Hamilton-Smith, 1858) Norka wyspowaN. v. Nesolestes Heller, 1909 Średni rozmiar pomiędzy N. v. Ingens i N. v. Energumenosma raczej ciemne futro. Futro jest brązowe Van Dyke, jaśniejsze na policzkach i bokach i ciemniejsze na ogonie. Podbródki są brązowo-orzechowe i białe na brodzie, z nieregularnymi białymi plamami lub obszarami na gardle, klatce piersiowej, wewnętrznej stronie nóg i brzuchu. Samce mierzą 62 cm długości ciała i 7,3 cala (19 cm) długości ogona. Wyspa Admiralicji w Archipelagu Aleksandra Norka południowaN. v. Vulgivaga Bangs, 1895 To przypomina N. przeciwko norek, ale jest jaśniejszy i mniejszy, z bogatym i lśniącym jasnobrązowym futrem, które ciemnieje na końcu ogona. Samce mierzą 62 cm długości ciała i 19 cm długości ogona. Wybrzeża Luizjany i Missisipi Opis Budować Szkielet amerykańskiej norki z Muséum national d'histoire naturelle Czaszka, jak zilustrował N. N. Kondakov Norka amerykańska z kolcami jeżozwierza na pysku. Yarmouth, NS Norka amerykańska różni się od przedstawicieli rodzaju Mustela (gronostaje i łasice) dzięki swoim większym rozmiarom i grubszej formie, które są bardzo zbliżone do u kun. Ma z kuną jednolicie powiększony, krzaczasty i nieco zwężający się ogon, a nie smukły, cylindryczny ogon z powiększoną krzaczastą końcówką, jak to ma miejsce u gronostajów. Norka amerykańska ma podobną budowę do norki europejskiej, ale ogon jest dłuższy (stanowi 38–51% długości ciała). Norka amerykańska ma długie ciało, co pozwala gatunkowi na wejście do nor drapieżnych. Jego usprawnione kształt pomaga zmniejszyć opór wody podczas pływania. Czaszka jest podobna do czaszki norki europejskiej, ale jest masywniejsza, węższa i mniej wydłużona, z silniej rozwiniętymi wypustkami i szerszą, krótszą czaszką. Górne zęby trzonowe są większe i masywniejsze niż u norki europejskiej. Formuła dentystyczna to Domowe norki hodowane na fermach futrzarskich i genetycznie niespełniające norm mają o 19,6% mniejsze mózgi, 8,1% mniejsze serca i 28,2% mniejsze śledziony niż dzikie norki. Stopy są szerokie, z palcami błoniastymi. Zwykle ma osiem sutków, jedną parę strzyków pachwinowych i trzy pary strzyków brzusznych. Penis dorosłego mężczyzny ma długość 2,2 cala (5,6 cm) i jest pokryty osłoną. Baculum jest dobrze rozwinięte, o przekroju trójkątnym i zakrzywionym na końcu. Samce mierzą 13–18 cali (34–45 cm) długości ciała, podczas gdy samice mają 12–15 cali (31–37,5 cm). Ogon ma 15,6–24,7 cm (6–10 cali) u mężczyzn i 6–8 cali (14,8–21,5 cm) u kobiet. Wagi różnią się w zależności od płci i pory roku, przy czym samce są cięższe niż samice. Zimą samce ważą 1–3 funtów (500–1 580 g), a kobiety 1–2 funty (400–780 g). Największa ciężkość występuje jesienią. Łapy z norek amerykańskich, jak zilustrował Ernest Thompson Seton Futro Futro zimowej norki amerykańskiej jest gęstsze, dłuższe, bardziej miękkie i bardziej przylegające niż futro z norek europejskich. Odcień futra zimowego jest ogólnie bardzo ciemny, czarno-płowy do jasno-płowego. Kolor jest równomiernie rozłożony na całym ciele, a spód jest tylko nieznacznie jaśniejszy niż tył. Włosie straży jest jasne i ciemno-płowe, często zbliża się do czerni na grzbiecie. Podszycie na plecach jest bardzo pofalowane i szarawo-płowe z niebieskawym odcieniem. Ogon jest ciemniejszy niż tułów i czasami staje się całkowicie czarny na końcu. Broda i dolna warga są białe. U osobników w niewoli pojawiają się nieregularne białe plamy na dolnej powierzchni ciała, chociaż osobniki, które uciekły z Tartarii, stopniowo traciły te plamy. Futro letnie jest generalnie krótsze, rzadsze i matowsze niż futro zimowe. Grube podszycie i tłuste włosy ochronne sprawiają, że sierść jest wodoodporna, a długość włosia ochronnego jest pośrednia między włosami wydr i tchórzy, co wskazuje, że norka amerykańska nie jest w pełni przystosowana do życia w wodzie. Wylinka dwa razy w roku, wiosną i jesienią. Zimą nie bieleją. Z hodowli eksperymentalnej na fermach futrzarskich wyrosło wiele różnych mutacji kolorystycznych. Lokomocja Na lądzie norka amerykańska porusza się skaczącym chodem, z prędkością do 6,5 km / h (4,0 mph). Wspina się również na drzewa i dobrze pływa. Podczas pływania norka porusza się głównie poprzez falujące ruchy tułowia. Podczas nurkowania ulega bradykardii, która jest prawdopodobnie adaptacją do oszczędzania tlenu. W ciepłej wodzie (24 ° C (75 ° F)) norka amerykańska może pływać przez trzy godziny bez zatrzymywania się, ale w zimnej wodzie może umrzeć w ciągu 27 minut. Zwykle nurkuje na głębokości 12 cali (30 cm) przez 10 sekund, chociaż odnotowano głębokości 3 m trwające 60 sekund. Zazwyczaj łowi ryby po pięciu do 20 sekundach pościgu. Zmysły i gruczoły zapachowe Podczas żerowania norka amerykańska polega głównie na wzroku. Jego wzrok jest wyraźniejszy na lądzie niż pod wodą. Jego percepcja słuchowa jest wystarczająco wysoka, aby wykryć ultradźwiękowe wokalizacje (1–16 kHz) zdobyczy gryzoni. Jego węch jest stosunkowo słaby. Jego dwa gruczoły odbytu służą do znakowania zapachu, poprzez wypróżnianie lub pocieranie okolicy odbytu o ziemię. Wydzieliny gruczołów odbytu składają się z 2,2-dimetylotietanu, 2-etylotietanu, cyklicznego disiarczku, 3,3-dimetylo-1,2-ditiacyklopentanu i indolu. Zestresowana norka amerykańska może wydalić zawartość swoich gruczołów odbytu na odległość 12 cali (30 cm). Gruczoły zapachowe mogą również znajdować się na gardle i klatce piersiowej. Zapach wytwarzany przez te gruczoły zapachowe został opisany przez Clintona Hart Merriama jako bardziej nie do zniesienia niż ten wytwarzany przez skunksy i dodał, że był to „jedna z niewielu substancji pochodzenia zwierzęcego, roślinnego lub mineralnego, która na lądzie lub morzu uświadomił mi istnienie odrażającego uczucia zwanego nudnościami ”. Zachowanie Zachowania społeczne i terytorialne Norka południowa (N. v. Vulgivagus) w groźnej postawie Norka amerykańska wychodzi ze stawu Terytoria norek amerykańskich są utrzymywane przez pojedyncze zwierzęta z minimalnym nakładaniem się intrasex, ale z dużym nakładaniem się zwierząt płci przeciwnej. Większość terytoriów znajduje się w niezakłóconych, skalistych siedliskach przybrzeżnych z szerokimi strefami przybrzeżnymi i gęstą pokrywą. Niektóre znajdują się na ujściach rzek, rzekach i kanałach w pobliżu obszarów miejskich. Zasięgi domowe mają zazwyczaj 1–6 kilometrów (0,62–3,73 mil) długości, a terytoria samców są większe niż samic. Dopóki jest blisko wody, norka amerykańska nie jest wybredna w wyborze legowiska. Nory zwykle składają się z długich nor w brzegach rzek, dołków pod kłodami, pniaków lub korzeni i wydrążonych drzew, chociaż czasami wybiera się nory zlokalizowane w szczelinach skalnych, kanałach i zakamarkach pod stosami kamieni i mostami. Nory, które sami kopią, mają zwykle około czterech cali średnicy i mogą ciągnąć się przez 10–12 stóp (300–370 cm) na głębokości 2–3 stóp (61–91 cm). Norka amerykańska może gniazdować w norach wykopanych wcześniej przez piżmaki, borsuki i skunksy, a także może kopać nory w starych mrowiskach. Komora lęgowa znajduje się na końcu czterocalowego tunelu i ma około stopy średnicy. Jest ciepły, suchy, podszyty słomą i pierzem. Legowiska norki amerykańskiej charakteryzują się dużą liczbą wejść i przejść krętych. Liczba wyjść waha się od jednego do ośmiu. Norka amerykańska zwykle wokalizuje tylko podczas bliskich spotkań z innymi norkami lub drapieżnikami. Dźwięki, które emituje, obejmują przeszywające wrzaski i syczenie, gdy są zagrożone, oraz stłumione odgłosy chichotu podczas krycia. Zestawy piszczą wielokrotnie, gdy są oddzielone od matek. Ernest Thompson Seton zgłosił, że słyszał warczenie i warczenie norek podczas konfrontacji z zagrożeniem. Podczas agresywnych interakcji norka ta potwierdza swoją dominację wyginając grzbiet w łuk, nadymając się i szarpiąc ogonem, tupiąc i drapiąc ziemię stopami oraz otwierając pysk w groźnym spojrzeniu. Jeśli to się nie powiedzie, mogą zakończyć się bójkami z obrażeniami głowy i szyi. Norka amerykańska w norze Powielanie i rozwój Zestawy z norek amerykańskich Norka amerykańska to rozwiązłe zwierzę, które nie tworzy wiązań par. Początek sezonu godowego trwa od lutego na południu do kwietnia na północy. We wprowadzonym asortymencie norka amerykańska rozmnaża się o miesiąc wcześniej niż norka europejska. Samce często walczą w okresie godowym, co może skutkować powstaniem luźnych, tymczasowych hierarchii dominacji rządzących dostępem do podatnych samic. Okres godowy trwa trzy tygodnie, a owulacja jest wywoływana obecnością samców. Proces kojarzenia jest gwałtowny, a samiec zazwyczaj gryzie samicę w kark i przyszpila ją przednimi stopami. Krycie trwa od 10 minut do czterech godzin. Samice są podatne na siedmiodniowe do 10-dniowych odstępów podczas trzytygodniowego sezonu lęgowego i mogą kojarzyć się z wieloma samcami. Wraz ze skunksem pręgowanym, norka amerykańska jest jednym z niewielu ssaków, które kojarzą się wiosną i mają krótkie opóźnienie przed zagnieżdżeniem. Ta opóźniona implantacja pozwala ciężarnym norkom śledzić warunki środowiskowe i wybrać idealny czas i miejsce porodu. Ciąża trwa od 40 do 75 dni, a rzeczywisty rozwój embrionalny następuje po 30–32 dniach, co wskazuje, że opóźnienie zagnieżdżenia może trwać od 8 do 45 dni. Młode rodzą się od kwietnia do czerwca, w miotach liczących średnio cztery młode. Miot często rodzi się wielokrotnie. W Tartarii i 16 w Stanach Zjednoczonych odnotowano wyjątkowo duże mioty 11 młodych. Młode są ślepe po urodzeniu, ważą sześć gramów i mają krótką sierść z cienkich, srebrnobiałych włosów. Zestawy są uzależnione od mleka matki, które zawiera 3,8% lipidów, 6,2% białka, 4,6% laktozy i 10,66% soli mineralnych. Ich oczy otwierają się po 25 dniach, a odsadzenie następuje po pięciu tygodniach. Młode rozpoczynają polowanie po 8 tygodniach życia, ale pozostają blisko matki do jesieni, kiedy to usamodzielniają się. Dojrzałość płciową osiąga się w pierwszą wiosnę zestawu, gdy mają około 10 miesięcy. Dieta Norka amerykańska z rybą w Norwegii Norka amerykańska to mięsożerne zwierzę żywiące się gryzoniami, rybami, skorupiakami, płazami i ptakami. Zabija zdobycz kręgowców, gryząc tył głowy lub szyi, pozostawiając ślady kłaków w odległości 9–11 mm (0,35–0,43 cala) od siebie. Norka amerykańska często zabija ptaki, w tym większe gatunki, takie jak mewy i kormorany, przez utonięcie. W naturalnym zasięgu jego główną ofiarą są ryby. Chociaż Audubon i Bachman są gorsze od wydry rzecznej w Ameryce Północnej w polowaniu na ryby, kiedyś donosili, że widzieli norkę niosącą pstrąga o długości stopy. Podobna obserwacja została również potwierdzona w 2019 roku w wododziale Cattaraugus Creek w Nowym Jorku. Norki zamieszkujące łąki preriowe atakują głównie żaby, kijanki i myszy. Jest to groźny drapieżnik piżmaków, ścigany pod wodą i zabijany we własnych norach. Wśród gryzoni zabitych przez norkę amerykańską w jej rodzimym zasięgu są szczury i myszy z rodzajów Hesperomys, Microtus, Sigmodon, i Neotoma. Króliki błotne są często łapane w bagiennych lub bagnistych obszarach. W Tartarii najważniejszymi produktami spożywczymi norki amerykańskiej są norniki, ryby, skorupiaki, żaby i owady wodne. Zimą przeważają pokarmy wodne, a wiosną zyskuje na znaczeniu zdobycz lądowa. W górach Ałtaj norka amerykańska żywi się głównie ssakami, takimi jak gryzonie, ryjówki i krety, a także ptakami, gadami, płazami i rybami. Wśród 11 różnych gatunków ptaków, na które norek żeruje w Ałtaju, są głowice i grubodziób sosnowy. Wśród ryb w diecie norek w Ałtaju przeważają małe gatunki. rybki, kiełbaski i szerokogłowe rzeźby. W obwodzie swierdłowskim i irkuckim najważniejszym pokarmem są gryzonie podobne do myszy, a następnie ptaki, ryby i owady. Na rosyjskim Dalekim Wschodzie, gdzie skorupiaki są rzadkie, norka amerykańska żywi się obficie amfipodami. Na Wyspach Brytyjskich skład diety zmienia się sezonowo i regionalnie. Króliki europejskie są najczęściej łowionymi ofiarami na obszarach, na których są powszechne, zwłaszcza latem. Szereg małych gryzoni i owadożernych jest żerowanych, ale w mniejszym stopniu. Sporadycznie atakowane są europejskie zające. Norki w Wielkiej Brytanii polują na kilka gatunków ptaków, przy czym kaczki, wrzosowiska i łyski są najczęściej łowione w jeziorach i rzekach, podczas gdy mewy są łapane w siedliskach przybrzeżnych. Gatunki morskie żerowane w Wielkiej Brytanii to węgorze europejskie, ryby z basenów skalnych, takie jak blenny, kraby przybrzeżne i raki. Norki amerykańskie są zamieszane w spadek liczebności karczownika w Wielkiej Brytanii i są powiązane z zanikiem ptactwa wodnego w całej Europie. Obecnie są uważane za szkodniki w dużej części Europy i poluje się na nie w celu zarządzania dziką przyrodą. W rezerwacie biosfery Cape Horn w Ameryce Południowej ssaki, w tym zarówno rodzime, jak i egzotyczne gryzonie, są główną ofiarą norki amerykańskiej przez cały rok, chociaż równie ważne są ptaki podczas letnich okresów lęgowych. Norka amerykańska może stanowić zagrożenie dla drobiu. Według Clintona Harta Merriama i Ernesta Thompsona Setona, chociaż norka amerykańska jest potencjalnym złodziejem drobiu, jest ogólnie mniej szkodliwa niż gronostaj. W przeciwieństwie do gronostaja, który często zabija w nadmiarze, norka ogranicza się zwykle do zabijania i zjadania jednego ptaka podczas każdego ataku. Badania przeprowadzone w Wielkiej Brytanii wskazują, że drób i ptactwo łowne stanowią tylko 1% ogólnej diety zwierząt; dominują małe ssaki, zwłaszcza króliki, a za nimi ryby i ptaki, zwłaszcza wrzosowiska i łyski. Relacje z innymi drapieżnikami Norka amerykańska zastępuje, a czasami zabija norkę europejską, wszędzie tam, gdzie ich zasięgi się pokrywają. Spadek populacji norki europejskiej wydaje się zbieżny z rozprzestrzenianiem się norki amerykańskiej. Diety norki amerykańskiej i wydry europejskiej w dużym stopniu się pokrywają. Na obszarach, na których te dwa gatunki współistnieją, rywalizacja z wydrą o ryby powoduje, że norka amerykańska częściej poluje na zdobycz lądową. Inteligencja Wczesne badanie behawioralne przeprowadzono w latach sześćdziesiątych XX wieku w celu oceny zdolności wzrokowego uczenia się u norek, fretek, skunksów i kotów domowych. Zwierzęta testowano pod kątem zdolności rozpoznawania obiektów, uczenia się ich wartościowości i dokonywania wyborów obiektów z pamięci. Okazało się, że norki radzą sobie lepiej niż fretki, skunksy i koty w tym zadaniu, ale ten list (krótki artykuł) nie wyjaśnia możliwego połączenia zdolności poznawczych (podejmowanie decyzji, asocjacyjne uczenie się) ze zdolnością głównie percepcyjną (niezmienne rozpoznawanie obiektów) . Zasięg Naturalny Naturalny zasięg gatunku obejmuje większość Ameryki Północnej, od Alaski, przez Kanadę i dalej do Stanów Zjednoczonych, z wyjątkiem Arizony i bardziej suchych obszarów Kalifornii, Nevady, Utah, Nowego Meksyku i Zachodniego Teksasu. Wprowadzono Argentyna i Chile Norka amerykańska została celowo wprowadzona do komercyjnej produkcji futer w kilku prowincjach Patagonii w 1930 r. Zwierzęta uciekły lub zostały wypuszczone z ferm w prowincji Chubut i obecnie występują w prowincjach Chubut i Río Negro oraz w Tierra del Fuego. W Argentynie norka jest jednym z głównych zagrożeń dla perkoza, któremu grozi wyginięcie. W Chile w latach trzydziestych XX wieku do regionu Magallanes wprowadzono norki amerykańskie. Odkąd norki zostały uwolnione do natury podczas kryzysu w przemyśle futrzarskim, ich asortyment rozszerzył się na całe Chile. W rzeczywistości rozciąga się od regionu Araucanía na północy do regionu Magallanes na południu. Jednak pomiędzy nimi istnieją odizolowane terytoria, na których norek nie występuje, prawdopodobnie z powodu barier biogeograficznych. Jednym z najnowszych obszarów, w którym znaleziono norek, jest Archipelag Chiloé. - Po raz pierwszy o norkach zgłoszono tam w 2013 r., Co skłoniło naukowców do podejrzeń, że mogły przybyć na statek. Zachodnia Europa Uważa się, że dzikie norki amerykańskie w Europie pochodzą z gatunku udomowionego N. przeciwko vison, N. v. Melampeplus i N. v. Ingens podgatunek. Pierwsze okazy sprowadzono do Europy w 1920 r. W celach hodowlanych. Norka amerykańska została sprowadzona do Włoch w latach pięćdziesiątych XX wieku, a obecnie występuje głównie w północno-wschodniej części Półwyspu Apenińskiego. Większość tych populacji nie wydaje się być samowystarczalna, chociaż norki w Monti Prenestini i Simbruini w Lacjum pomyślnie się rozmnażają. Uciekinierzy z ferm futerkowych stworzyli samowystarczalną i powiększającą się populację na Półwyspie Iberyjskim w drugiej połowie XX wieku. W 2013 r. Hiszpański rząd ogłosił plan wytępienia tego gatunku, aby chronić spadające populacje norki europejskiej i innych zagrożonych gatunków, takich jak pirenejski desman. Pierwsza ferma norek w Norwegii została zbudowana w 1927 roku, a uciekinierzy założyli dzikie populacje w ciągu 30 lat od jej założenia. Pierwsze zdziczałe populacje norek pojawiły się w 1930 r., Zakładając terytoria w południowo-zachodniej Norwegii. Te dzikie norki, wzmocnione przez kolejnych uciekinierów, stanowiły podstawę silnej populacji w Hordaland pod koniec II wojny światowej. Dzikie norki skolonizowały wschodnią Norwegię w 1930 roku i zadomowiły się w większości południowo-wschodnich hrabstw na początku lat czterdziestych XX wieku. Do 1950 roku zdziczałe norki dotarły do ​​środkowej Norwegii, a dalsze populacje występowały w północnych hrabstwach Nordland i Troms. W okresie powojennym do 1965 roku norki kolonizowały większość kraju. W dzisiejszych czasach norka amerykańska zajmuje cały kontynent norweski, ale na niektórych wyspach jej nie ma. Norka amerykańska została po raz pierwszy przywieziona do Wielkiej Brytanii w 1929 roku, chociaż seria ucieczek i wypuszczeń doprowadziła do powstania samowystarczalnej populacji dzikich dzikich zwierząt w Devon pod koniec lat pięćdziesiątych, a innych na początku lat sześćdziesiątych. W Irlandii hodowlę norek amerykańskich prowadzono dopiero we wczesnych latach pięćdziesiątych XX wieku, dlatego też zdziczałe populacje zadomowiły się tam znacznie później. Gatunek jest obecnie szeroko rozpowszechniony w Wielkiej Brytanii i Irlandii na kontynencie, chociaż niektóre miejsca pozostają nieskolonizowane. Zadomowiła się na kilku wyspach, w tym Arran, Lewis i Harris. Do 2005 roku w Wielkiej Brytanii miało miejsce polowanie na norek ze sforami psów. Całkowitą populację norek w Wielkiej Brytanii szacuje się na 110 000 (Anglia; 46 750, Szkocja; 52 250, Walia; 9750). Ta populacja może się zmniejszać wraz ze wzrostem liczby wydr europejskich. Nie ma szacunków dotyczących populacji norek w Irlandii, ale uważa się, że jest ona niska ze względu na silną populację wydry w Irlandii. Były ZSRR Norka amerykańska w litewskim obwodzie kiejdańskim W 1933 r. Norki amerykańskie zostały wypuszczone do obwodu Woroneża w europejskiej Rosji. Do 1963 r. Więcej norek w różnych ilościach wprowadzono w obwodzie woroneżowym i archangielskim, w Karelii, w obwodzie kalinińskim, gorkowskim, wołgogradzkim i czelabińskim oraz do Tatarstanu i Baszkiru, a także do litewskiej i białoruskiej SRR. Poza Uralem norki amerykańskie zostały wprowadzone w Swierdłowsku, Tiumenie, Omsku, Kemerowie, Nowosybirsku, Czita i Irkucku, w Kraju Ałtajskim i Krasnojarskim, w Tuvan, Buriacji i Jakuckiej Autonomicznej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, do Magadanu, Kamczatki i Obwody amurskie, do Kraju Chabarowskiego i Nadmorskiego, do Autonomicznego Okręgu Czukotki i kilku innych miejsc, w tym Sachalin i Wyspa Urup. W rejonie Kaukazu norki amerykańskie zostały wypuszczone do Osetii Północnej. W Azji Środkowej wypuszczono je w regionie Tien Shan. Pierwotnie używano wyhodowanych w niewoli norek, ale dzikie okazy zostały później wypuszczone, aby ułatwić aklimatyzację gatunku na terytoriach sowieckich. Kilka lat po pierwszym wypuszczeniu na rynek zaprzestano wprowadzania do asortymentów już posiadanych przez rodzime norki europejskie, przy czym większość wypuszczeń od tego czasu miała miejsce na Syberii i Dalekim Wschodzie. Chociaż we wczesnych latach 60. norek amerykańskich zajmowała znaczne obszary, zasięg radziecki nigdy nie był ciągły, ponieważ większość wypuszczonych populacji była od siebie odizolowana. Islandia Gatunek ten występuje na Islandii od lat 30. XX wieku i ugruntował swoją pozycję, pomimo intensywnych polowań od 1939 r. Jednak jego populacja zmniejszyła się o 42% w latach 2002–2006, co zbiegło się ze spadkiem populacji dobijakowatych. powodując spadek populacji ptaków morskich, którymi żywią się norki. Choroby i pasożyty Norka amerykańska często przenosi lekkie inwazje kleszczy i pcheł. Gatunki kleszczy, o których wiadomo, że atakują norki obejmują Ixodes hexagonus, Ixodes canisuga, Ixodes ricinus, i Ixodes acuminatus. Znane gatunki pcheł atakują norki Palaeopsylla minor, Malaraeus penicilliger, Ctenopthalmus noblis, Megabothris walkeri, Typhloceras poppei, i Nosopsyllus fasciatus. Endopasożyty obejmują Skrjabingylus nasicola i Troglotrema acutum. Motylica Metorchis couunctus może również zarażać norki amerykańskie. Zakaźna encefalopatia norek (TME) jest chorobą prionową norek, podobną do BSE u bydła i trzęsawki owiec. Wybuch TME w Stetsonville w stanie Wisconsin w 1985 r. Spowodował 60% śmiertelność norek. Dalsze testy wykazały, że ten czynnik przenosi się między norkami, bydłem i owcami. Wybuch epidemii w Stetsonville mógł być spowodowany karmieniem norek tuszami lub konsumpcją innych zakażonych zwierząt w inny sposób. Spadek dzikiej norek W związku z licznymi przypadkami ucieczki domowych norek z ferm futerkowych i osiedlania się na wolności, wśród ekologów pojawiło się zaniepokojenie możliwymi konsekwencjami, jakie takie ucieczki mogą mieć dla naturalnych dzikich populacji norek. Norki domowe są większe niż dzikie, co może powodować problemy z ekosystemem, gdy uciekają. Norki są zwierzętami samotniczymi, terytorialnymi i nie tolerują innych norek. W czasach przeludnienia kontrolują swoją liczebność, zabijając się nawzajem w wyniku bezpośredniego konfliktu lub zmuszając słabsze norki do wypędzania z terytorium, aż nadejdzie głód. Kiedy setki lub tysiące wypuszczonych norek domowych zalewają ekosystem, powoduje to ogromne zakłócenia. dla dzikich norek, co powoduje śmierć większości wypuszczonych norek i wielu dzikich w wyniku głodu lub obrażeń odniesionych podczas walk o terytorium. Gdy norka domowa przeżyje wystarczająco długo, aby się rozmnażać, może to powodować problemy dla dzikich populacji norek. Niektórzy uważają, że dodanie słabszych genów norek domowych do populacji dzikich norek przyczyniło się do spadku populacji norek w Kanadzie. W badaniu z 2006 r. W Danii stwierdzono, że ze względu na częste ucieczki z istniejących ferm norek „Zamknięcie ferm norek może skutkować załamaniem populacji wolno wypasającej lub, alternatywnie, może skutkować powstaniem lepiej przystosowanej, prawdziwie dzikiej populacji, która może ostatecznie przewyższyć liczbę ludności, która była obecna przed zamknięciem gospodarstw ”. Badanie wykazało, że do ustalenia wyniku potrzeba więcej informacji. Inne duńskie badanie wykazało, że znaczną większość „dzikich” norek stanowiły norek, które uciekły z ferm futerkowych. Około 47% uciekło w ciągu dwóch miesięcy, 31% uciekło przed upływem dwóch miesięcy, a 21% „mogło urodzić się w przyrodzie lub nie”. Wskaźnik przeżywalności dla niedawno wypuszczonych norek jest podobno niższy niż w przypadku norek dzikich, ale jeśli zdziczałe norki przeżywają co najmniej dwa miesiące, ich wskaźnik przeżycia jest taki sam jak w przypadku norek dzikich. Autorzy sugerują, że jest to spowodowane szybką adaptacją behawioralną zwierząt. Relacje z ludźmi Choroba Okazało się, że norka amerykańska i europejska przenoszą SARS-cov-2, wirusa wywołującego COVID-19. Wykorzystanie futra Norki amerykańskie są wykorzystywane przede wszystkim do produkcji futer, kurtek i peleryn. Skóry, których nie można przerobić na te elementy, są przerabiane na wykończenia na suknie i futra. Produkujemy również szaliki i etole z norek. Kurtki i peleryny są w większości wykonane z małych i średnich okazów, zwykle kobiet i młodych mężczyzn, natomiast lamówki, szaliki i etole są wykonane z dorosłych mężczyzn. Najcenniejsze futra pochodzą ze wschodniej Kanady, która, choć najmniejsza, jest najbardziej jedwabista i najciemniejsza. Zastawianie sideł Ilustracja przedstawiająca norkę amerykańską zbliżającą się do deski lub pułapki z bali Choć trudna do złowienia, norka amerykańska, zanim została wyhodowana do celów komercyjnych, należała do najczęściej łapanych w pułapkę zwierząt futerkowych, ponieważ w przeciwieństwie do innych ssaków furbearingowych nie hibernowała zimą, dzięki czemu można ją było łowić nocą nawet na dalekiej północy. . Norki były legalnie łapane od początku listopada do początku kwietnia, kiedy ich skóry były najlepsze. Norki złapane w pułapki trzymają się życia z ogromną wytrwałością, wiedząc, że łamią sobie zęby, próbując wydostać się ze stalowych pułapek. Elliott Coues tak opisał uwięzioną norkę: Ten, kto nie wziął norki w stalową pułapkę, z trudem może sobie wyobrazić okropny wyraz twarzy zwierzęcia, gdy zbliża się porywacz. Zawsze wydawało mi się to najbardziej diaboliczne ze wszystkiego w fizjonomii zwierząt. Ponure spojrzenie z przykucniętej, nieruchomej postaci ustępuje nowemu spojrzeniu zdziwienia i strachu, któremu towarzyszą najgwałtowniejsze wykrzywienia ciała, z ponownym waleniem w żelazo aż do zadyszki, z falującymi bokami i otwartymi ustami, spływającymi śliną. zwierzę znów się uspokaja i patrzy z wyrazem skoncentrowanej nienawiści, zmieszanej z bezsilną wściekłością i przerażającą rozpaczą. Oblicze norek, jego szeroka, niska głowa, krótkie uszy, małe oczy, świński pysk i potężne zęby, zawsze wyrażają niższe i bardziej brutalne namiętności, z których wszystkie nasilają się w takich chwilach. Jak można przypuszczać, nie należy traktować nieostrożnie ze stworzeniem w takim stanie umysłu. Jedna z metod rdzennych Amerykanów polegała na użyciu przynęty (zwykle rozciętej tuszy kurczaka wypełnionej olejem rybnym i ostrygami) przywiązanej do liny i ciągniętej po obszarze pełnym pułapek. W ten sposób norka podążałaby tropem do jednej z pułapek. Inna miejscowa metoda polegała na umieszczaniu pułapek pachnących piżmakiem i żeńskim piżmem norek na nieużywanych norach piżmaków przy zbiornikach wodnych. Zwabiona zapachem jedzenia i samicy norka wpadała w pułapkę i utonęła. Na amerykańskich preriach ze względu na brak drewna używano tylko stalowej pułapki. Rolnictwo Różne mutacje ubarwienia norek amerykańskich Hodowla norek amerykańskich na futro rozpoczęła się pod koniec XIX wieku, ponieważ rosnący entuzjazm dla skór z norek sprawił, że odławianie dzikich norek było niewystarczające, aby sprostać nowym wymaganiom. Norki amerykańskie są łatwo trzymane w niewoli i łatwo się rozmnażają. W 2005 roku USA zajęły czwarte miejsce pod względem produkcji za Danią, Chinami i Holandią. Norki rozmnażają się zazwyczaj w marcu, a swoje mioty rodzą w maju. Rolnicy szczepią młode koty na botulizm, nosówkę, zapalenie jelit i, w razie potrzeby, zapalenie płuc. Zbierane są pod koniec listopada i grudnia. Metody uśmiercania zwierząt na fermach futerkowych, podobnie jak we wszystkich fermach, są szczegółowo opisane w Raporcie o eutanazji Amerykańskiego Towarzystwa Weterynaryjnego, który jest stosowany jako dobrowolne wytyczne dla państwowych departamentów rolnictwa, które mają jurysdykcję nad wszystkimi gospodarstwami hodującymi udomowiony inwentarz, w tym norek. W przeszłości niektóre fermy norek z powodzeniem zapewniały kałuże wody do pływania; jednakże taka praktyka jest niespotykana we współczesnej produkcji norek. Norki mają motywację do dostępu do wody w basenie, a brak wody jest źródłem frustracji w nowoczesnych gospodarstwach. Idealna dieta dla norek hodowlanych składa się z czterech do pięciu uncji mięsa końskiego i ćwierć litra mleka raz dziennie. Mutacje kolorystyczne Hodowla selektywna przyniosła wiele różnych odcieni kolorystycznych futra z norek, od czystej bieli, poprzez beże, brązy i szarości do brązu, który jest prawie czarny. Dwie standardowe odmiany są brązowe i „czarne krzyżówki”, które po sparowaniu dają liczne warianty kolorystyczne. Kiedy rodzi się norka albinos, standardową procedurą na fermach futerkowych jest rozmnażanie jej z innymi mutacjami kolorystycznymi w celu uzyskania szarych i jasnobrązowych pastelowych odcieni. Poniższy wykres jest uproszczeniem głównych szczepów kolorów: Wariant kolorystyczny Wizerunek Opis Pastel Jasnobrązowe i beżowe futro z ciemniejszymi włosami ochronnymi w różnych odcieniach Królewski pastel Tak samo jak powyżej, ale z niebieskawym odcieniem Silverblu Niebieskawo-szare włókno futra i włosy ochronne, które czasami są biało zakończone, nadające srebrzysto-niebieski odcień, tego typu skóry z brązowawym odcieniem są mniej wartościowe. Oddech wiosny Odmiana ta, znana również jako „platyna”, ma jaśniejszy niebieskawy odcień niż odmiana Silverblu. Blufrost Jasnobrązowe futro przeplatane ciemnobrązową sierścią, posypane białymi włosami strażniczymi Kohinur Odmiana ta, znana również jako „czarny krzyż”, ma białą lub kremową sierść pokrytą czarniawymi włoskami ochronnymi na całym ciele, przy czym największe stężenie występuje na grzbiecie i łopatkach. Cerulean Odmiana ta, znana również jako „szafir”, ma niebieskawo-szare włókno futra z fioletowo-niebiesko-szarym włosiem ochronnym, z największą głębią koloru na grzbiecie. Stalowo - niebieski Matowe szare włosy strażnika z jaśniej cieniowanym futrem Lutetia Odmiana ta, znana również jako "Aleuty", ma szare futro z brązowego metalu i włos ochronny. Jak zwierzęta domowe Norka jako zwierzę domowe Dzikie norki można oswoić, jeśli zostaną schwytane w młodym wieku, ale mogą być trudne w obsłudze i zwykle nie należy ich dotykać gołymi rękami. Pod koniec XIX wieku oswojone norki amerykańskie były często hodowane na szczury, podobnie jak w Europie wykorzystywano fretki. Czasami są bardziej efektywnymi grzechotkami niż teriery, ponieważ mogą wejść do nory szczurów i wypędzić szczury z ich kryjówek. Ze względu na swoje zamiłowanie do kąpieli, trzymane w niewoli norki amerykańskie mogą dostać się do kotłów lub innych otwartych zbiorników wodnych. Gdy norki dziko żyjące są ograniczone przez oswojone, te drugie niezmiennie dominują nad pierwszym. Wiadomo również, że dominują nad kotami w konfrontacjach. Chociaż norki są inteligentne, nie uczą się szybko sztuczek, których nauczyli je ich właściciele. Chociaż norki domowe są hodowane w niewoli od prawie wieku, nie były hodowane po to, by je oswoić. Norek domowych hodowano pod kątem wielkości, jakości futra i koloru. Jednak amerykańska Komisja ds. Futra twierdzi, że „norki są naprawdę zwierzętami udomowionymi” na podstawie liczby lat, które były trzymane na fermach futerkowych. Literatura Jako gatunek inwazyjny w Wielkiej Brytanii, norki były tematem co najmniej dwóch powieści. Ewan Clarkson za rok 1968 Break for Freedom (opublikowane jako Syla, norek w USA) opowiada w realistycznym stylu historię samicy norek, która uciekła z fermy futer. Z drugiej strony Lloyd's 1982 Bydło to heroiczna fantazja, w której norki są złoczyńcami, a łasice i inne miejscowe zwierzęta są bohaterami.[wymagany cytat] Zobacz też Choroba Aleucka Norka europejska Norka morska Hodowla futra Bibliografia Uwagi Bibliografia Anthony, Harold Elmer (1928). „Książka terenowa ssaków północnoamerykańskich; opisy wszystkich ssaków znanych na północ od Rio Grande, wraz z krótkimi opisami zwyczajów, zasięgów geograficznych itp.”. Natura. 124 (3135): 836. Bibcode: doi: / 124836c0. hdl:2027 / Bachrach, Max (1953). Futro: praktyczny traktat (Wyd. 3). Nowy Jork: Prentice-Hall. Coues, Elliott (1877). „Zwierzęta futerkowe: monografia łasicowatych z Ameryki Północnej”. Drukarnia rządowa. Feldhamer, George A .; Thompson, Bruce Carlyle; Chapman, Joseph A. (2003). Dzikie ssaki Ameryki Północnej: biologia, zarządzanie i ochrona. JHU Press. ISBN978-0-8018-7416-1. Gates, William Gilford (1915). „Rozmnażanie się norek i kuny”. Spokane, Shaw & Borden co., Drukarki. Harding, Arthur Robert (1906). „Odławianie norek; instrukcja podająca wiele metod odłowu”. Columbus, O., Harding. Merriam, C. Hart (1886). „Ssaki z regionu Adirondack w północno-wschodnim Nowym Jorku. W rozdziale wprowadzającym omawiającym położenie i granice regionu, jego historię geologiczną, topografię, klimat, cechy ogólne, botanikę i położenie faun”. New York Holt. Harris, Stephen; Yalden, Derek (2008). Ssaki z Wysp Brytyjskich (Wydanie czwarte poprawione). Towarzystwo ssaków. ISBN978-0-906282-65-6. Heptner, V. G .; Sludskii, A. A. (2002). Ssaki Związku Radzieckiego. Vol. II, część 1b, drapieżniki (Mustelidae i Procyonidae). Waszyngton: Biblioteki Smithsonian Institution Libraries i National Science Foundation. ISBN978-90-04-08876-4. Kurtén, Björn (1980). Plejstoceńskie ssaki Ameryki Północnej. Columbia University Press. ISBN978-0-231-03733-4. Seton, Ernest Thompson (1909). Historie życia zwierząt północnych: opis ssaków Manitoba. Nowy Jork: Scribner. Stone, Witmer; Cram, William Everett (1902). „Zwierzęta amerykańskie”. Natura. 124 (3135): 836. Bibcode: doi: / 124836c0. hdl:2027 / Zewnętrzne linki Laura Bonesia, Santiago Palazon, 2007. Norka amerykańska w Europie: status, wpływ i kontrola Smithsonian Institution - North American Mammals: Neovison vison Biblioteka badawcza norek Projekt kontroli norek | Scottish Invasive Species Initiative